Użytkowanie wieczyste jako środek trwały

Prawo wieczystego użytkowania gruntów (dalej: PWUG) jest powszechnie funkcjonującym elementem aktywów w realiach naszej rzeczywistości gospodarczej. Jego przedmiotem jest grunt, którego właścicielem jest Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego bądź ich związki. PWUG ma określony termin używania, który mieści się w przedziale od 40 do 99 lat. PWUG jest uregulowane w art. 232–243 kodeksu cywilnego oraz w ustawie o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości (dalej: uor) aktywa trwałe charakteryzują się okresem ekonomicznej użyteczności dłuższym niż jeden rok i są kompletne i zdatne do użytku, a także wykorzystywane na potrzeby własnej działalności. Spółka, nabywając PWUG w ramach transakcji kupna (musi to być forma aktu notarialnego), wycenia i ujmuje je w księgach według ceny nabycia obejmującej cenę wskazaną w akcie notarialnym oraz niezbędne koszty (np. opłaty notarialne czy koszty wpisu do księgi wieczystej). Aby PWUG było zaprezentowane jako środek trwały, musi spełnić jeszcze warunek używania na własne potrzeby jednostki. Na terenie PWUG może być np. zbudowana hala, w której spółka prowadzi produkcję. Jednostka będzie prezentować PWUG w sprawozdaniu finansowym (sporządzanym według załącznika nr 1 do uor) w pozycji: