Nowy prezes PGZ w maju. Najpewniej z Azotów

Były prezes Polskiej Grupy Zbrojeniowej Krzysztof Trofiniak złożył rezygnację 2 kwietnia. Swoją funkcję pełnił rok i kilka dni. Chmury nad jego głową zbierały się już od dłuższego czasu, ponieważ państwowa zbrojeniówka jest krytykowana m.in. za brak efektów w rozmowach dotyczących pozyskania kolejnej partii koreańskich czołgów K2 czy zbyt wolne zwiększanie mocy produkcyjnych, m.in. amunicji artyleryjskiej 155 mm. Najpewniej jednak czarę goryczy przelało zamieszanie wokół wartego ponad 1 mld zł kontraktu na okręt Ratownik, od którego PGZ nagle odstąpiła, tylko po to, by kolejnego dnia wszystko odkręcać. Kilka dni później Trofiniak zrezygnował.

Czytaj więcej

Biznes

Prezes PGZ podał się do dymisji

Po roku na stanowisku odchodzi prezes PGZ Krzysztof Trofiniak. To nie był udany czas. Tradycji st...

Z Grupy Azoty do Polskiej Grupy Zbrojeniowej. Kim jest Adam Leszkiewicz?

Nowy konkurs na prezesa mającej ponad 13 mld zł rocznych przychodów Grupy ogłoszono 4 kwietnia. Wymagania formalne nie były wygórowane – kandydat m.in. powinien posiadać wykształcenie wyższe, „mieć 3-letnie doświadczenie na stanowiskach kierowniczych lub samodzielnych” oraz posiadać wiedzę o działalności PGZ oraz sektora, w którym działa.

Na łamach „Rzeczpospolitej” już w dniu ogłoszenia konkursu sugerowaliśmy, że nowym prezesem może zostać właśnie Adam Leszkiewicz, obecny prezes Grupy Azoty. Z nieoficjalnych informacji „Rz” wynika, że kandydatów było ok. 20, a Leszkiewicz był jednym z zaledwie kilku zaproszonych przez radę nadzorczą na rozmowy, które miały się odbyć w ubiegły czwartek. Choć formalnie to jeszcze nie jest potwierdzone, to najpewniej właśnie on zostanie nowym prezesem Polskiej Grupy Zbrojeniowej.

Czytaj więcej

Biznes

Zmiana prezesa realnie nic nie zmieni. Co dalej z PGZ?

Państwowa zbrojeniówka potrzebuje znacznie więcej zmian niż tylko tej na stanowisku prezesa. Jede...

Kim jest Adam Leszkiewicz? W latach 2007–2011 był podsekretarzem stanu najpierw w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska, później w Ministerstwie Skarbu, kierowanym wówczas przez Aleksandra Grada. W latach 2012–2016 został prezesem Grupy Azoty ZAK, do której wrócił po zmianie rządów w 2024 r. Pochodzi z Krakowa, podobnie jak wicepremier i minister obrony Władysław Kosiniak–Kamysz. Doświadczenia zawodowego w sektorze zbrojeniowym nie ma. Wynagrodzenie poprzedniego prezesa wynosiło ok. 80 tys. zł miesięcznie.

Problemy PGZ są strukturalne. Jakie są największe wyzwania przed nowym szefem polskiej zbrojeniówki

Mimo że Polska Grupa Zbrojeniowa powstała pod koniec 2013 r., to licząc także pełniących obowiązki prezesa (obecnie jest to Arkadiusz Bąk), nowy prezes będzie już 12. szefem PGZ. Często wcześniej pełnili oni funkcje wiceministra. Tak wyglądała np. kariera zawodowa Sebastiana Chwałka, Jakuba Skiby czy Witolda Słowika.

Jednak częstotliwość tych zmian pokazuje, że problemy PGZ raczej nie są związane z tym, kto Grupą zarządza, a są systemowe. Warto przypomnieć, że w skład PGZ wchodzi ponad 60 spółek, nad którymi centrala ma sprawować kontrolę, ale każda z nich ma swoje zarządy, które często lokalni działacze polityczni traktują jako łatwy łup i synekury. I tak np. obecnie w jednej z kluczowych spółek – skarżyskim Mesku – prezesem jest Renata Gruszczyńska, która w wyborach samorządowych w 2024 r. chciała zostać radną sejmiku świętokrzyskiego z ramienia Koalicji Obywatelskiej. Zastąpiła na tym stanowisku Elżbietę Śreniawską, która do 2024 r. była… radną sejmiku świętokrzyskiego z Prawa i Sprawiedliwości.

O potrzebie konsolidacji w Polskiej Grupie Zbrojeniowej mówi się od lat, ale do tej pory żaden zarząd nie utrzymał się wystarczająco długo, by taki pomysł faktycznie wcielić w życie.

Poza problemami strukturalnymi, dużym problemem PGZ jest niewielka liczba produktów, które może autonomicznie produkować oraz zbyt małe zdolności produkcyjne. Dobrym przykładem są tu skądinąd bardzo chwalone przez ukraińskich żołnierzy armatohaubice Krab. Obecnie Huta Stalowa Wola jest ich w tanie wytworzyć ok. 30 rocznie, a m.in. fakt, że podwozia produkowane są na licencji koreańskiej powoduje, że są one droższe niż ich koreańskie odpowiedniki.