Krzysztof A. Kowalczyk: Pytam kandydatów na prezydenta: które ustawy podpiszecie? Czas na konkrety

Kandydaci na prezydenta/prezydentkę nie mówią ostatnio wiele o demografii. Może zdają sobie sprawę, że walka o dodatni przyrost naturalny została już w Polsce przegrana, bo wyż demograficzny początku lat 80. przekroczył czterdziestkę, a w tym wieku raczej nie podejmuje się już decyzji o posiadaniu potomstwa. Jedyna droga do uniknięcia negatywnych skutków gospodarczych depopulacji Polski to szersze otwarcie się na imigrację. To jednak niewykonalne w kraju, gdzie na nowo karierę robi słowo „nacjonalizm”. Nie mówiąc już o tym, że polityka imigracyjna to nie kompetencja prezydenta, tylko rządu.

Także gospodarka niespodziewanie zniknęła z wystąpień kandydatów. I bardzo dobrze, bo polityka gospodarcza też jest w kompetencji rządu, więc na szerszą dyskusję o niej poczekajmy do wyborów parlamentarnych w 2027 r.

Czytaj więcej

Dane gospodarcze

Polska kurczy się coraz szybciej. Jak wyjść z kryzysu demograficznego?

W ciągu ostatnich pięciu lat liczba Polaków zmniejszyła się co najmniej o 700 tys. Ekonomiści prz...

Jakie ustawy powinien podpisać przyszły prezydent?

Uprawnienia prezydenta w tej dziedzinie ograniczają się do składania (bądź nie) podpisu pod ustawami, które uchwali parlament (no i oczywiście wskazywania kandydata na szefa NBP). Dlatego chciałbym zapytać kandydatów na prezydenta, które z niżej wymienionych ustaw, jeśli się takie pojawią, zaakceptowaliby?

Czy podpisaliby np.:

– ustawę zrównującą wiek emerytalny kobiet i mężczyzn na poziomie 65 lat, co w pewnym stopniu złagodziłoby gospodarcze skutki załamania demograficznego;

– albo skracającą tydzień pracy do 32 godzin (czterech dni);

– wprowadzającą podatek cyfrowy od big techów;

– zamieniającą obecny podatek od nieruchomości, liczony od metra kwadratowego, na liczony od wartości mieszkania, domu lub działki (tzw. kataster);

– likwidującą podatek Belki;

– ograniczającą podatek bankowy;

– uzależniającą wypłatę 800+ od dochodów rodziców, a może spełniania obowiązku szczepienia dziecka (zagrożenie epidemiczne ma znaczenie gospodarcze);

– zmniejszającą horrendalną dziś liczbę stawek VAT i uśredniającą je tak, by zachować wysokość dochodów budżetowych, a jednocześnie utrudnić kuglowania płatników przy stawkach;

– znoszącą limit długu publicznego 60 proc. PKB;

– albo – wręcz przeciwnie – ograniczającą planowany w budżecie deficyt sektora finansów publicznych do 3 proc. PKB;

– przywracającą zasadę: ile składek wpłacisz na ZUS, taką emeryturę otrzymasz (czyli likwidującą patologię 13. i 14. emerytury);

– wprowadzającą zasadę kasowania dwóch regulacji przy wprowadzeniu jednej nowej, a także zmniejszania wydatków o 2 zł na każdego złotego nowych wydatków budżetowych;

– porządkującą system podatków dochodowych, np. włączającą składkę zdrowotną do PIT i likwidującą ryczałt podatkowy;

– liberalizującą kodeks pracy, np. w zakresie wypowiedzeń;

– liberalizującą umowy najmu mieszkań, np. w zakresie eksmisji za niepłacenie czynszu;

– nowelizującą konstytucję, by umożliwić wejście do strefy euro.

Konkrety zamiast ogólników

Lista regulacji ustawowych, które mogłyby – a niekiedy wręcz powinny – trafić na biurko prezydenta, na pewno może być dłuższa. Każda z tych potencjalnych ustaw ma związek z finansami publicznymi – albo szerzej – z gospodarką.