Za pierwsze 33 dni choroby co do zasady pracownik otrzymuje wynagrodzenie chorobowe. Po tym czasie, gdy nadal choruje, ma prawo do zasiłku chorobowego. Generalnie ubezpieczony otrzymuje go po upływie okresu wyczekiwania. Ten z kolei jest zróżnicowany w zależności od charakteru ubezpieczenia.

Osoba podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu obowiązkowo ma prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Osoba podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia. Przy czym do okresu ubezpieczenia zalicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa w ubezpieczeniu nie przekracza 30 dni albo jest spowodowana urlopem wychowawczym, bezpłatnym lub odbywaniem czynnej służby wojskowej.

Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy przez czas nie dłuższy niż 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Mówi o tym art. 8 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=176768]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.)[/link].

A co, gdy po okresie pobierania zasiłku chorobowego ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy?

[srodtytul]Dłuższa niedyspozycja[/srodtytul]

Może liczyć na świadczenie rehabilitacyjne. Przysługuje ono ubezpieczonemu, który po okresie pobierania zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

O powyższych okolicznościach orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wolno się z nim nie zgadzać. Od takiego orzeczenia ubezpieczonemu przysługuje bowiem sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS. Natomiast prezes ZUS ma prawo zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika.

[b]Orzeczenie, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego. [/b]

Przy czym świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia.

[srodtytul]Tylko po to, by się leczyć[/srodtytul]

Okres, w którym ubezpieczony pobiera świadczenie rehabilitacyjne, musi być przeznaczony wyłącznie na leczenie lub rehabilitację. To czas, w którym ma on odzyskać zdolność do pracy. Oznacza to, że ubezpieczonemu w tym okresie nie wolno podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Takie zachowanie pozbawi go bowiem świadczenia rehabilitacyjnego. Zgodnie z art. 17 ust. 1 w zw. z art. 22 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do świadczenia za cały okres tego zwolnienia.

[ramka][b]Wysokość należności[/b]

Świadczenie rehabilitacyjne wynosi 90 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych trzech miesięcy. Natomiast 75 proc. tej podstawy przysługuje za pozostały okres. W przypadku gdy niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży, ubezpieczona otrzyma 100 proc. tej podstawy. [/ramka]