Grzegorz Młynarczyk Ona ma bowiem pierwszeństwo przed ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa o CIT).

Spółka z o.o. nabywa usługi reklamowe od podmiotu z siedzibą w Niemczech. Usługa polega na umieszczaniu informacji dotyczących naszych produktów w czasopismach branżowych w języku niemieckim, ukazujących się na terenie Niemiec. Czy wypłacając wynagrodzenie usługodawcy powinniśmy pobrać 20-proc. podatek, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT? Czy przychód niemieckiego kontrahenta jest – jak stanowi ten przepis – „uzyskany na terenie Polski”?

– pyta czytelnik DF.

Faktycznie, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek od przychodów z m.in. usług reklamowych uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają tu siedziby lub zarządu, ustala się w wysokości 20 proc. Jak wynika z tego przepisu, podatnicy nieposiadający w Polsce siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu jedynie od dochodów, które osiągają na jej terytorium.

O opodatkowaniu przychodów osiąganych przez podmioty zagraniczne w Polsce przesądza uzyskiwanie ich na jej terytorium, bez znaczenia jest natomiast to, czy dana usługa jest fizycznie w Polsce wykonywana. Przychody są uzyskiwane na terytorium Polski, jeśli podmiot wypłacający wynagrodzenia za usługi jest polskim rezydentem. W omawianym przypadku, mimo że usługa wykonana jest na terenie Niemiec (tam ukazują się gazety z reklamami polskiej spółki), wynagrodzenie niemieckiego kontrahenta uzyskiwane jest na terenie Polski. Stanowisko takie zajmują też organy podatkowe (np. pismo ministra finansów z 27 lutego 2007 r., DD7/033-286/PD/07/734/06).

Jednak rozstrzygając o ewentualnym obowiązku poboru podatku przez spółkę, trzeba wziąć pod uwagę nie tylko ustawę o CIT, ale także (lub wręcz przede wszystkim) zapisy polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Konieczność taka wynika z hierarchii źródeł prawa, potwierdza ją dodatkowo art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, który mówi: „Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska”.

Polsko-niemiecka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą zyski przedsiębiorstwa pochodzącego z jednego umawiającego się państwa mogą być opodatkowane tylko w państwie siedziby tego przedsiębiorstwa (art. 7 umowy).

Zasada ta nie ma jednak zastosowania w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim z umawiających się państw poprzez położony na jego terytorium zakład oraz w odniesieniu do niektórych kategorii przychodów, np. dywidend (art. 10 umowy), odsetek (art. 11) oraz należności licencyjnych (art. 12).

Z pytania czytelnika nie wynika, że kontrahent niemiecki prowadzi działalność w Polsce poprzez położony w naszym kraju zakład, a zatem pierwsza przesłanka ewentualnego opodatkowania jego przychodów w Polsce odpada. Ponadto, moim zdaniem, wynagrodzenie za usługę świadczoną przez niemieckiego kontrahenta nie może być uznane za żadną z kategorii, dla których polsko-niemiecka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wprowadza możliwość opodatkowania w kraju źródła przychodu. W konsekwencji firma czytelnika nie będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego 20-proc. podatku u źródła, bowiem przychody uzyskiwane w Polsce przez niemieckiego kontrahenta z tytułu świadczenia usług reklamowych podlegają – zgodnie z art. 7 polsko-niemieckiej umowy – opodatkowaniu tylko na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Należy przy tym pamiętać, że warunkiem zwolnienia z podatku u źródła w Polsce i opodatkowania tych przychodów w Niemczech jest przedstawienie przez kontrahenta certyfikatu rezydencji, tj. zaświadczenia o miejscu siedziby wydanego przez niemieckie władze skarbowe.

Autor jest doradcą podatkowym, partnerem w Sendero tax&legal we Wrocławiu