Rokowania te dotyczą odzyskania zdolności do pracy w ogóle, a nie do określonej, konkretnej pracy. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Przyznaje je ZUS na podstawie prawomocnego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a w razie odwołania - na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS.
Nie dostanie go osoba uprawniona do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego. Nie przysługuje także za okresy, w których pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, i podczas urlopów bezpłatnego oraz wychowawczego.
Świadczenie rehabilitacyjne wynosi 90 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przez pierwsze trzy miesiące, a przez kolejne 75 proc. albo zawsze 100 proc. - jeżeli niezdolność powstała wskutek wypadku przy pracy bądź podczas ciąży. Raz przyznane, nie podlega żadnym podwyżkom.
Wypłaca je ZUS, gdy z pracownikiem została rozwiązana umowa o pracę, a jeżeli umowa trwa - pracodawca. Zgodnie z art. 53 k.p. wolno rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z pracownikiem, który pobiera świadczenie rehabilitacyjne przez okres dłuższy niż trzy miesiące.
Dokumentem niezbędnym przy ustaleniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest wniosek o świadczenie rehabilitacyjne złożony na druku ZUS Np-7. O przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego orzeka lekarz orzecznik ZUS. Jeżeli świadczenie reguluje ZUS, do jego wypłaty niezbędne jest zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3 dla pracowników oraz ZUS Z-3 a dla pozostałych ubezpieczonych.
