W polskim prawie cywilnym, a konkretnie w art. 647 i kolejnych kodeksu cywilnego, umowa o roboty budowlane została ujęta z jednej strony w sposób dość ogólny, z drugiej tradycyjny. Ma to swoje uzasadnienie historyczne i wynikało z zastosowanego w kraju systemu organizacyjnego budownictwa. Przepisy zakładają, że inwestor dostarcza projekt i teren, wykonawca buduje obiekt, a po jego zakończeniu inwestor dokonuje odbioru i wypłaca wynagrodzenie. Abstrahując od rozważań doktryny nad poprawnością regulacji kodeksowej art. 647 kodeksu cywilnego, w szczególności wątpliwości, czy dostarczenie projektu przez inwestora jest elementem przedmiotowo istotnym umowy o roboty budowlane, rozwiązanie, w którym przepisy kodeksowe regulują tylko jeden model realizacyjny (tzw. buduj), nie oddaje złożoności realizowanych projektów inwestycyjnych, szczególnie w sektorze infrastrukturalnym i energetycznym.