Tak stwierdziła Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 16 lipca 2012 r. (IPTPP1/443-327/12-2/RG).
Podatnik prowadzi klub fitness. Zakres usług dostępnych w klubie obejmuje m.in. dostęp do siłowni, sauny, solarium oraz różnego rodzaju innych zajęć. Usługi są sprzedawane w formie wejściówek jednorazowych oraz karnetów. Wykupując jedną z wejściówek, każdy klient ma prawo do korzystania z pełnej oferty klubu bez limitów czasowych.
Wybór rodzaju usług zależy wyłącznie od klienta. We wniosku o interpretację podatnik spytał, czy taka usługa podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką VAT w wysokości 8 proc. Zdaniem wnioskodawcy z poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wynika, że preferencyjną stawką VAT opodatkowane są (bez względu na symbol PKWiU) usługi rekreacyjne – wyłącznie w zakresie wstępu, a usługi świadczone w klubie wpisują się w ich definicję.
Izba Skarbowa w Łodzi uznała stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Jej zdaniem opłaty pobierane za wejściówki jednorazowe i karnety (wstęp wielorazowy) nie mogą być uznane za opłatę za wstęp, lecz za możliwość korzystania z dostępnych w klubie urządzeń i pomieszczeń.
W celu potwierdzenia swojej tezy organ podatkowy powołał się m.in. na art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W związku z tym uznał, że na sprzedaż wejściówek jednorazowych i karnetów nie przysługuje uprawnienie do zastosowania preferencyjnej 8-proc. stawki VAT.
Rafał Kacprowski doradca podatkowy, konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC
Komentuje Rafał Kacprowski, doradca podatkowy, konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC
Pozycja 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wskazuje, że opodatkowaniu preferencyjną 8-proc. stawką VAT podlegają „pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” bez względu na symbol PKWiU.
Sama ustawa o VAT nie przewiduje jednak definicji legalnej pojęcia „wstęp”.
Jedynym miejscem, mając na uwadze przepisy o VAT, w którym można znaleźć to pojęcie, jest rozporządzenie UE, tj. akt prawny obowiązujący w polskim porządku prawnym bezpośrednio, bez konieczności implementowania go do jakiegokolwiek krajowego aktu prawnego.
Obowiązujący od 1 lipca 2011 r. art. 32 rozporządzenia wskazuje, że:
1. Usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.
2. Ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:
a) prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
b) prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
c) prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.
3. Ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę.
W mojej ocenie, art. 32 Rozporządzenia UE, znajdujący się w rozdziale V tego aktu zatytułowanym „Miejsce transakcji podlegających opodatkowaniu”, nie może mieć zastosowania do definiowania pojęcia „wstęp” dla potrzeb określenia stawki VAT. Wynika to w szczególności z tego, że ustęp 5 preambuły do Rozporządzenia wskazuje, że regulacje tego aktu „zawierają przepisy szczególne dotyczące niektórych zagadnień związanych ze stosowaniem, a ich zadaniem jest zapewnienie jednolitego traktowania na terenie całej Unii wyłącznie tych szczególnych przypadków. Dlatego też nie są one rozstrzygające w innych przypadkach, a z uwagi na nadane im brzmienie ich zakres stosowania powinien być interpretowany w sposób zawężający”.
Zacytowany ustęp 5 preambuły wyraźnie zakazuje możliwości korzystania z definicji wstępu z art. 32 rozporządzenia dla celów innych niż określenie miejsca świadczenia usług. Każda próba interpretowania art. 32 dla potrzeb innych niż miejsce świadczenia usług wstępu musiałaby zostać uznana za interpretację contra legem.
Argumentacja wskazująca, że nie można utożsamiać art. 32 rozporządzenia tylko i wyłącznie co do kwestii określenia miejsca świadczenia usług wydaje się być nieuzasadniona. Wynika to wprost z preambuły rozporządzenia. Gdyby intencją ustawodawcy UE była próba zdefiniowania pojęcia „wstęp” dla potrzeb określenia właściwej stawki VAT, jego treść znalazłaby się najprawdopodobniej w rozdziale VII Rozporządzenia, zatytułowanym „Stawki”.
