Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi z 21 maja 2012 r. (IPTP-B3/423-69/12-2/PM).

Podatnik wynajął lokal użytkowy na prowadzenie działalności bankowej. Zgodnie z umową najmu, podatnik poniósł koszty adaptacji i remontu lokalu, kwalifikując je jako koszty inwestycji w obcym środku trwałym podlegające amortyzacji dla potrzeb podatkowych. Po pewnym czasie podatnik wypowiedział umowę najmu i przeniósł prowadzoną działalność bankową do innego, tańszego lokalu.

Koszty adaptacji i remontu poprzedniego lokalu nie uległy jednak całkowitej amortyzacji. W związku z tym podatnik zadał organowi podatkowemu pytanie czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym (remont i adaptacja lokalu użytkowego).

Izba Skarbowa w Łodzi odpowiedziała na nie negatywnie. Uznała, że rozwiązanie umowy najmu nie daje prawa do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. W takim przypadku jedyną formą rekompensaty dla podatnika-najemcy może być zwrot poniesionych nakładów po zakończeniu umowy najmu w ramach rozliczenia z wynajmującym.

W odpowiedzi udzielonej podatnikowi przyznano, że z art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o CIT wynika, że kosztami uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi, jeżeli utrata przydatności gospodarczej tych środków nie nastąpiła na skutek zmiany rodzaju działalności. W ocenie Izby, niezamortyzowany koszt remontu i adaptacji lokalu użytkowego nie stanowi jednak w omawianej sytuacji kosztu uzyskania przychodów.

Organ uznał, że nie ma tu mowy o „stracie”, ponieważ rozwiązanie umowy najmu nastąpiło z inicjatywy podatnika. Jego zdaniem w omawianej sytuacji nie dochodzi do „likwidacji” środka trwałego, przez co należy rozumieć jego „fizyczną” likwidację (np. poprzez zniszczenie). Organ stwierdził ponadto, że niezamortyzowana część inwestycji w obcy środek trwały nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu z uwagi na brak związku z przychodem podatnika, gdyż dochodzi do zaprzestania wykorzystywania danego środka w działalności gospodarczej podatnika.

Przemysław Antas starszy konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC, aplikant radcowski

Na wstępie warto zauważyć, że kwestia rozważana przez Izbę Skarbową w Łodzi została zasadniczo rozstrzygnięta uchwałą siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2012 r. (II FPS 2/12).

NSA stwierdził, że strata powstała w wyniku likwidacji środka trwałego, jeżeli nie nastąpiła utrata jego przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, może stanowić koszt uzyskania przychodu. NSA w ustnych motywach swojego rozstrzygnięcia wskazał, że pojęcie „straty” należy rozumieć szeroko – w tym przypadku nie chodzi jedynie o fizyczną likwidację środka trwałego.

Sąd zwrócił uwagę, że w każdym przypadku należy jednak badać związek niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym z przychodem podatnika lub zabezpieczeniem czy zachowaniem, źródła tego przychodu.W tym kontekście należy stwierdzić, że omawiana interpretacja Izby Skarbowej w Łodzi nie jest prawidłowa w zakresie, w jakim uznaje, że stratą powstałą na skutek likwidacji środka trwałego jest tylko jego fizyczna destrukcja.

Niemniej, organ podatkowy słusznie wziął pod rozwagę związek pomiędzy likwidacją środka trwałego a przychodem podatnika. Wydaje się jednak, że stanowisko izby nie jest w tym zakresie prawidłowe.

Przeniesienie działalności do innego tańszego lokalu przekłada się zasadniczo na przychody podatnika lub zabezpieczenie ich źródła (niższe koszty, ceny, zwiększenie konkurencyjności etc). Każdy tego typu przypadek powinien być jednak analizowany indywidualnie.