Fiskus twierdzi, że przedsiębiorcy zatrudniający 20 lub więcej osób nie mogą zaliczyć świadczenia urlopowego do kosztów. Przegrał jednak w sądzie i musiał przyznać rację podatnikom. To dobra wiadomość dla wszystkich firm, które sfinansowały wakacje swoim pracownikom.
Przypomnijmy, że o zasadach przyznawania świadczenia urlopowego mówi ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Mogą je wypłacać te firmy, które zatrudniają mniej niż 20 pracowników (w przeliczeniu na pełne etaty) i nie tworzą zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
Zrezygnować z funduszu socjalnego mogą też przedsiębiorstwa, które zatrudniają 20 lub więcej pracowników. Ustawa o funduszu nie przewiduje jednak w takiej sytuacji wypłaty świadczenia urlopowego. A art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT mówią, że może ono być kosztem uzyskania przychodów wówczas, gdy zostało wypłacone zgodnie z ustawą o funduszu.
Fiskus zabrania
Powołując się na te regulacje, fiskus nie zgadza się na odliczanie świadczeń urlopowych w większych firmach.
Tak też było w sprawie rozpatrywanej przez Izbę Skarbową w Poznaniu. Wniosek o interpretację złożyła spółka z o.o. zatrudniająca około 60 osób. W zakładowym układzie zbiorowym pracy zrezygnowała z tworzenia funduszu świadczeń socjalnych. Utworzyła za to fundusz na cele socjalno-bytowe. Jego środki przeznacza na dofinansowanie wypoczynku pracowników, kierując się regulacjami o świadczeniach urlopowych. Spółka chce zaliczyć wydatki do kosztów podatkowych.
Fiskus odmówił. Podkreślił, że dofinansowanie wypoczynku pracowników jest działalnością socjalną, a wydatki z nią związane nie mogą być odliczone. Kosztem są bowiem tylko odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, z którego takie wydatki powinny być pokryte. Dofinansowanie nie może być też odliczone jako świadczenie urlopowe, gdyż nie zostało wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Stanowisko to poparł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim.
Przełomowy wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny opowiedział się jednak po stronie spółki. Podkreślił, że ustawa o CIT daje możliwość zaliczenia świadczeń urlopowych do kosztów. Nie wskazuje przy tym, aby źródłem ich finansowania mógł być tylko fundusz świadczeń socjalnych. Przesłanką zaliczenia do kosztów jest wypłacanie ich zgodnie z przepisami o zfśs. Prowadzi to do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ale nie z jego środków (sygn. II FSK 1049/12).
Po tym wyroku poznańska Izba Skarbowa musiała przyznać rację spółce (interpretacja nr ILPB3/423-250/11/14-S/JG).
– Uzależnianie możliwości zaliczania świadczeń urlopowych do kosztów od liczby zatrudnionych osób jest absurdalne. Dobrze więc, że sąd wykazał się zdrowym podejściem – komentuje Marcin Sobieszek, doradca podatkowy, partner w ATA Finance. – W przepisach podatkowych chodzi przecież o to, aby firma nie odliczała dwa razy tej samej kwoty: raz jako wpłaty odpisu na konto zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, drugi raz jako faktycznego wydatku na dofinansowanie wypoczynku pracownika. Skoro firma nie zakłada takiego funduszu, może zaliczyć do kosztów wydatek na świadczenie urlopowe.
– Miejmy nadzieję, że orzeczenie NSA w tej sprawie zmieni podejście fiskusa do rozliczania tego typu świadczeń – podsumowuje ekspert.
masz pytanie, wyślij e-mail do autora p.wojtasik@rp.pl
