-Kiedy osoba zagraniczna ma prawo prowadzić kpir ? Czy każdemu przysługuje taka możliwość, czy istnieją wyjątki od tej zasady?

– pyta czytelnik.

Obecnie coraz częściej osoby zagraniczne rozpoczynają w Polsce prowadzenie działalności gospodarczej. Pojawiają się zatem wątpliwości, na jakich zasadach osoba zagraniczna powinna rozliczać się z polskim urzędem skarbowym. Wątpliwości wynikają z zapisów ustawy o rachunkowości (dalej: uor).

Otóż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 uor osoby zagraniczne, oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, mające siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Polski, prowadzą księgi rachunkowe.

W myśl art. 5 pkt 2 lit. a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną jest osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego.

Oznacza to, że co do zasady, osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego (bez względu na miejsce swojego zamieszkania, czy też posiadanie zezwolenia na osiedlenie się), jest w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osobą zagraniczną. Ta zaś zobowiązana jest – bez względu na wysokość przychodu netto osiągniętego z działalności gospodarczej – do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Nie dotyczy to jednak wszystkich zagranicznych przedsiębiorców prowadzących firmy w Polsce. Stosownie bowiem do art. 13 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoby zagraniczne:

mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach, jak obywatele polscy. Mają więc prawo do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Artykuł 13 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje także szczególne przypadki, kiedy obywatele innych państw niż wymienione powyżej mogą prowadzić działalność w Polsce tak, jak polscy przedsiębiorcy.

To między innymi osoby posiadające w Polsce zezwolenie na osiedlenie się, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, status uchodźcy, zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony i pozostający w związku małżeńskim, zawartym z obywatelem polskim zamieszkałym na terytorium Rzeczy- pospolitej Polskiej.

Przykład

Pan Raul Hernandez, obywatel Hiszpanii, zamierza prowadzić działalność gospodarczą w Polsce.

Pan Hernandez ma prawo zarejestrować swoją działalność gospodarczą, wypełniając wniosek CEIDG-1 oraz prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów dla celów rozliczeń z polskim urzędem skarbowym.