Przesłanką prawa do urlopu wychowawczego jest pozostawanie w stosunku pracy i posiadanie co najmniej sześciomiesięcznego okresu zatrudnienia.
Jest on obliczany przez zsumowanie wszystkich okresów zatrudnienia z wszystkich zakładów pracy bez względu na wymiar czasu pracy, długość przerw w zatrudnieniu i sposób ustania stosunku pracy.
Należy jednocześnie pamiętać, że maksymalna długość urlopu wychowawczego wynosi trzy lata, które można wykorzystać do czwartego roku życia dziecka. Jeżeli z powodu stanu zdrowia potwierdzonego orzeczeniem o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności dziecko wymaga osobistej opieki pracownika, osoba uprawniona może występować o udzielenie kolejnego trzyletniego urlopu (do 18. roku życia dziecka).
Uprawnienie to przysługuje niezależnie od tego, czy pracownik korzystał z urlopu na opiekę nad dzieckiem w wieku do czterech lat. Oba te urlopy (do czwartego i 18. roku życia) mogą być wykorzystane najwyżej w czterech częściach.
Pracownik może zrezygnować z urlopu wychowawczego. [b]Jeżeli dzieje się to za zgodą pracodawcy – w każdym czasie. W innym przypadku powinien powiadomić pracodawcę o terminie zamierzonego powrotu najpóźniej 30 dni przed tym terminem.[/b]
Po rezygnacji z dalszej części urlopu wychowawczego pracodawca jest w pierwszej kolejności obowiązany dopuścić pracownika do pracy na dotychczasowym stanowisku. Dopiero wobec braku takiej możliwości pracodawca powinien zapewnić mu stanowisko równorzędne w stosunku do zajmowanego przed urlopem lub inne stanowisko odpowiadające jego kwalifikacjom zawodowym.
Z chwilą podjęcia pracy pracownik powinien otrzymać wynagrodzenie co najmniej równe wynagrodzeniu, jakie w tym dniu przysługuje na stanowisku zajmowanym przez niego przed urlopem.
