Czy wolność sumienia i wyznania jest odpowiednio chroniona i resprektowana w Polsce

W praktyce, zwłaszcza gdy dochodzi do ideologicznej kolizji, niestety nie zawsze się o nich pamięta.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wolność religii jest ujmowana w normie konstytucyjnej bardzo szeroko, obejmując wszelkie religie i przynależność do wszelkich związków wyznaniowych, a zatem nie jest ograniczona do uczestnictwa we wspólnotach religijnych zarejestrowanych przez władzę publiczną. Szerokie rozumienie wolności religii i swobody sumienia jest także przyjmowane w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na tle art. 9 konwencji. O naruszeniu wolności konstytucyjnie chronionej (tu: wolności religii) można sensownie mówić, gdy usunięcie normatywnej przeszkody blokującej urzeczywistnienie tej wolności powinno nastąpić właśnie ze względu na cechy i wartości z tą wolnością związane (wyrok TK z 16 lutego 1999 r., sygn. akt SK 11/98, orzecznictwo TK dostępne na https://ipo.trybunal.gov.pl/ipo/Szukaj?cid=1). Przewidziana w art. 53 ust. 1 i 2 Konstytucji RP gwarancja wolności religii obejmuje dokonywanie wszelkich czynności (praktyk, obrzędów, rytuałów), które mają charakter religijny. Konstytucyjna ochrona obejmuje też czynności religijne dalekie od zachowań konwencjonalnych w danym państwie, w tym czynności niepopularne w społecznej większości (z powołaniem się na T.J. Zielińskiego, komentarz do art. 9 w: A. Czohara, T.J. Zieliński, Ustawa o stosunku państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Polsce, Warszawa, 2012, s. 73). Ze względu na gwarancje przewidziane w art. 25 i art. 53 Konstytucji RP władze publiczne nie powinny oceniać zasadności przekonań religijnych ani sposobów ich wyrażania. Zarazem wolność religii nie jest absolutna i może podlegać ograniczeniom na zasadach określonych w art. 53 ust. 5 Konstytucji RP (wyrok TK z 10 grudnia 2014 r., K 52/13).