Zasadą jest, że podstawy wymiaru zasiłku pracownika nie wolno ustalać na nowo, gdy pracownik zachoruje po przerwie nieprzekraczającej 3 miesięcy kalendarzowych. Wówczas podstawę wymiaru „nowego" zasiłku trzeba ustalać od tej samej podstawy, od której naliczono poprzednie świadczenie.

Odstępstwo od reguły

Jedynym wyjątkiem – jak by się wydawało – jest sytuacja, gdy pracownikowi w międzyczasie zmieni się wymiar czasu pracy. Wtedy podstawę wymiaru zasiłku po przerwie trzeba ustalić od pensji przysługującej mu po zmianie etatu.

Okazuje się jednak, że to nie jest jedyne odstępstwo. Drugie wynika już z samego literalnego brzmienia przepisu. Mówi on bowiem, że chodzi o przerwę:

- trwającą 3 miesiące kalendarzowe (a nie 90 kolejnych dni kalendarzowych),

- między pobieraniem zasiłków, a nie między niezdolnością do pracy.

Zasadnicza różnica

Ten drugi warunek może odegrać istotną rolę. Ponieważ to, że pracownik dostarczył zwolnienie lekarskie nie oznacza jeszcze, że za ten okres otrzyma zasiłek. A to właśnie prawo do świadczenia decyduje, czy podstawę wymiaru zasiłku po przerwie liczyć od tej samej, czy zmienionej podstawy wymiaru.

Wynika z tego, że osoba, która utraci prawo do zasiłku, może na tym zyskać. Jeśli jej zwolnienie lekarskie obejmowało dni przypadające w okresie ostatnich 3 miesięcy kalendarzowych, które jednak były niepłatne, podstawę wymiaru należnego jej zasiłku można naliczyć na nowo, a nie od tej, która stanowiła bazę do ustalenia wysokości poprzedniego świadczenia. Tak wynika z odpowiedzi ZUS z 28 marca 2013 r. na pytanie redakcji.

Uwzględniona podwyżka

Duże znaczenie może to mieć przede wszystkim wtedy, gdy pracownik otrzymuje wynagrodzenie zmienne, a w ostatnim czasie zarobił znacznie więcej. Równie dużą rolę ta zasada odegra w sytuacji, gdy w ostatnim czasie pracownik otrzymał podwyżkę pensji.

Przykład

Pan Michał, operator koparki, w czasie Sylwestra źle się poczuł i lekarz wydał mu w związku z typowymi objawami zatrucia alkoholowego zwolnienie lekarskie na 4 dni – od 1 do 4 stycznia 2013 r. (z kodem C). To zaświadczenie stanowi podstawę do usprawiedliwienia jego nieobecności w pracy. Jednak za cały okres L-4 pracownik nie ma prawa do wynagrodzenia chorobowego ani zasiłku, bo niezdolność do pracy została spowodowana nadużyciem alkoholu.

Pan Michał od stycznia br. otrzymuje znacznie wyższe wynagrodzenie za godzinę – wzrosło z 30 do 60 zł. Ponownie zachorował 25 kwietnia. Tym razem jednak uzyskał prawo do wynagrodzenia chorobowego. Gdyby otrzymał świadczenie za czas niezdolności do pracy w styczniu, podstawa wymiaru świadczenia należnego w kwietniu zostałaby ustalona z tego samego okresu – tj. od stycznia do grudnia 2012 r.

Ponieważ jednak to uprawnienie stracił, to zyskał na wysokości wynagrodzenia chorobowego należnego od kwietnia (i być może kolejnych). Zostanie bowiem naliczone od pensji należnej za okres od kwietnia 2012 r. do marca 2013 r.

Zobacz

Odpowiedź ZUS z 28 marca 2013 r. w sprawie ustalania podstawy wymiaru zasiłku