Pracownik został zatrudniony 10 marca. Czy do ustalania podstawy chorobowego biorę marzec też i dopełniam, czy go pomijam? – pyta czytelniczka.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a jeżeli zatrudnienie trwało krócej, to za pełne kalendarzowe miesiące tego zatrudnienia.

Tak stanowi art. 36 ust. 1 i 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=C6D6192B5A2E828CD9AC6B501499BA92?id=352798]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512[/link], dalej ustawa zasiłkowa).

W pytaniu jest data zatrudnienia pracownika, ale nie ma daty powstania niezdolności do pracy z powodu choroby. W odpowiedzi posłużymy się zatem wariantami, w których pracownik jest zatrudniony od 10 marca 2010 r., a niezdolność do pracy powstała w:

- miesiącach następnych (np. w czerwcu 2010 r.),

- kolejnym miesiącu po miesiącu zatrudnienia (w kwietniu 2010 r.) oraz

- tym samym miesiącu, w którym nastąpiło zatrudnienie (w marcu 2010 r.).

[srodtytul]WARIANT 1[/srodtytul]

Jeżeli pracownik jest zatrudniony od 10 marca 2010 r., a niezdolny do pracy stał się np. w czerwcu 2010 r., to podstawę wymiaru przysługującego mu świadczenia z tytułu choroby (wynagrodzenia za czas choroby i/lub zasiłku chorobowego) będzie stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za kwiecień i maj 2010 r.

Wynagrodzenia za marzec 2010 r. nie uwzględnia się, bo jest to pierwszy niepełny miesiąc zatrudnienia. Nie ma przy tym znaczenia dzień miesiąca, w którym pracownik został zatrudniony, czy tak jak w opisanym przypadku od 10 marca, czy np. 3 marca albo 29 marca.

Wyjątkiem są sytuacje, gdy pracownik nie został zatrudniony od pierwszego dnia miesiąca ze względu na to, że był to dzień ustawowo wolny od pracy, np. zatrudnienie od 2 listopada 2009 r., bo 1 listopada jest dniem świątecznym, a niezdolność do pracy powstała w czerwcu 2010 r.

W takim wypadku do podstawy wymiaru zasiłku należy przyjąć przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres od listopada 2009 r. do maja 2010 r. Z podstawy tej nie należy wyłączać wynagrodzenia za listopad 2009 r. mimo zatrudnienia w trakcie miesiąca, bo pracownik w tym miesiącu przepracował wszystkie dni robocze, w które miał obowiązek pracować.

[srodtytul]WARIANT 2[/srodtytul]

Gdy pracownik został zatrudniony od 10 marca 2010 r. i zachorował w kwietniu 2010 r., wówczas podstawę wymiaru świadczeń z tytułu choroby stanowi wynagrodzenie za kwiecień 2010 r., tj. za pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc pozostawania w zatrudnieniu (ubezpieczeniu chorobowym). Wyjaśnienie w tej sprawie zawiera pkt 130 komentarza ZUS do ustawy zasiłkowej.

W przypadku pracownika, który zgodnie z umową o pracę otrzymuje stałe miesięczne wynagrodzenie, podstawę wymiaru będzie stanowił przychód za kwiecień po pomniejszeniu o pełną kwotę składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez ubezpieczonego (13,71 proc.). Gdy wynagrodzenie pracownika jest zmienne, to podstawę wymiaru będzie stanowiło wynagrodzenie wypłacone za ten miesiąc (przychód po pomniejszeniu o składki), jeżeli pracownik przepracował pełny miesiąc.

Jeżeli w tym miesiącu pracownik nie osiągnął przychodu za pełny miesiąc w związku z usprawiedliwioną nieobecnością w pracy, podstawę wymiaru będzie stanowiło wynagrodzenie po uzupełnieniu.

Jeśli np. przychód za 18 dni wyniósł 3800 zł i pracownik miał obowiązek przepracować 21 dni, to wynagrodzenie po uzupełnieniu wynosi 3825,52 zł [3800 zł x 13,71 proc. = 520,98 zł; 3800 zł – 520,98 zł = 3279,02 zł; 3279,02 zł : 18 dni x 21 dni = 3825,52 zł].

[srodtytul]WARIANT 3[/srodtytul]

Jeśli pracownik zatrudniony od 10 marca choruje w tym samym miesiącu, to podstawę wymiaru świadczeń chorobowych stanowi wynagrodzenie za ten miesiąc (tu marzec), w stałej miesięcznej wysokości określonej w umowie o pracę, a gdy otrzymuje wynagrodzenie zmienne, po uzupełnieniu. Zasadę te określa art. 37 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej.