Taki pogląd wynika z uchwały Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2016 roku (sygn. III UZP 6/16).
Uchwała Sądu Najwyższego z 16 czerwca 2016 r. została wydana w związku z pytaniem prawnym, jakie pojawiło się w sprawie z odwołania od decyzji ZUS w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. W stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania sądowego pracownica jednej ze spółek zawarła umowę cywilnoprawną z innym podmiotem – członkiem tej samej grupy kapitałowej, co pracodawca. Jedynym właścicielem obydwu podmiotów była spółka – matka. Przedmiotem zlecenia była realizacja zadań dotyczących określonego wycinka prac przy wdrożeniu zintegrowanego systemu informatycznego z zakresu obsługi kadrowej w całej grupie kapitałowej. System miał funkcjonować we wszystkich podmiotach wchodzących w skład grupy kapitałowej, a zatem także w spółce, z którą wykonawczynię zlecenia łączyła umowa o pracę. Ostatecznie moduł, którego przygotowanie było przedmiotem zlecenia, nie został wprowadzony. Z prac wykonanych na podstawie zlecenia nie skorzystał żaden podmiot wchodzący w skład grupy kapitałowej.