Zapewnienie lokalu pracownikom ma związek z prowadzeniem działalności gospodarczej. Taki wniosek można wyciągnąć z interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie.

Wystąpił o nią przedsiębiorca świadczący usługi transportowe, głównie na terenie Warszawy. Zatrudnieni przez niego kierowcy muszą codziennie do niej dojeżdżać. Przedsiębiorca zamierza kupić dla nich mieszkanie. Zapewnia, że będzie wykorzystywane tylko na cele służbowe (pobyt pracowników). W związku z tym chciałby rozliczać je w firmowych kosztach: lokal zakwalifikować do środków trwałych i amortyzować jego wartość, a wydatki na eksploatację odliczać na bieżąco. Argumentuje, że zapewniając pracownikom mieszkanie, przyczynia się do uzyskiwania większych przychodów z działalności gospodarczej.

Fiskus zgodził się na rozliczenie lokalu w kosztach. Przypomniał, że do zaliczenia go do środków trwałych konieczne jest spełnienie kilku warunków. Wymienia je art. 22a ust. 1 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem za środki trwałe można uznać rzeczy:

- stanowiące własność lub współwłasność podatnika,

- nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok,

- wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Odpisy amortyzacyjne są kosztem wtedy, gdy mieszkanie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Nie trzeba do niej wpisywać tylko lokalu, którego wartość początkowa została ustalona metodą uproszczoną (metry kwadratowe powierzchni użytkowej razy kwota 988 zł). Ta metoda jest z reguły mniej opłacalna niż obliczenie wartości nieruchomości na zasadach ogólnych. Wtedy podstawę amortyzacji stanowi cena nabycia, za którą uważa się kwotę należną zbywcy powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania lokalu do używania (np. opłaty notarialne).

Jeżeli sami wybudowaliśmy nieruchomość, wartość początkowa to koszt wytworzenia. A jeśli dostaliśmy w spadku, darowiźnie lub w inny nieodpłatny sposób, ustalamy ją na podstawie wartości rynkowej (chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa ją w niższej kwocie).

Środki trwałe wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania do używania. W następnym możemy je amortyzować. Przepisy dopuszczają też możliwość ujęcia ich w ewidencji w późniejszym terminie. Jest to tzw. ujawnienie środka trwałego. Wtedy amortyzujemy go od miesiąca następującego po wprowadzeniu do ewidencji.

Numer interpretacji: IPPB1/415-1355/14-2/JS