[b]Potwierdził to WSA w Lublinie w wyroku z 5 grudnia 2008 r. (I SA/Lu 295/08).[/b]

Na początku roku współużytkownikami wieczystymi nieruchomości były osoby fizyczne i osoba prawna. Płaciły podatek od nieruchomości według zasad właściwych dla osób prawnych: do 15 stycznia składano deklarację, a następnie co miesiąc wpłacano ratę podatku. W trakcie roku osoba prawna sprzedała swój udział, a współwłaścicielami prawa zostały wyłącznie osoby fizyczne. Z powodu nieścisłości w deklaracjach na podatek od nieruchomości prezydent miasta wydał decyzję, w której skorygował rozliczenia podatników. Jeden z nich odwołał się od decyzji, podnosząc, że w jego sprawie orzeczono dwukrotnie, gdyż już w styczniu określono wysokość podatku. Samorządowe kolegium odwoławcze uznało jednak, że w związku ze zmianą stanu prawnego nieruchomości prezydent miasta miał obowiązek wydać nową decyzję. Podatnik nie zgodził się z tą argumentacją i zaskarżył decyzję do WSA.

Sąd oddalił skargę, wskazując, że wraz z przejściem prawa użytkowania wieczystego wyłącznie na osoby fizyczne zmieniły się zasady opodatkowania nieruchomości. Od tego bowiem momentu zastosowanie będzie miał art. 6 ust. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym podatek od nieruchomości dla osób fizycznych ustala w drodze decyzji organ podatkowy (w tym wypadku prezydent miasta). Natomiast wpłata ustalonego w decyzji podatku następuje w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego.

[b]Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową Deloitte[/b]

[ramka][b]Komentuje Marcin Nowakowski, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)[/b]

Regulowanie zobowiązania podatkowego przez osobę fizyczną w sposób właściwy dla osób prawnych nie powoduje, że organ nie ma podstaw do wydania decyzji w sprawie podatku od nieruchomości od osoby fizycznej. Tak stwierdził[b] WSA w Warszawie w wyroku z 5 grudnia 2007 r. (VIII SA/Wa 548/07)[/b]. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 7 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 21 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej roczne zobowiązanie z tytułu podatku od nieruchomości od osób fizycznych powstaje na mocy decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

Art. 6 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje możliwość zmiany kwoty podatku od nieruchomości w trakcie roku, jeżeli zaistniało zdarzenie mające wpływ na jego wysokość. O wystąpieniu takiego zdarzenia, zgodnie z art. 6 ust. 6 tej ustawy, osoby fizyczne powinny poinformować organ podatkowy w terminie 14 dni od zaistnienia zmian.

Zgodnie z[b] wyrokiem NSA z 23 lutego 1993 r. (SA/Lu 100/92)[/b] niewywiązanie się z tego obowiązku upoważnia organ do dokonania wymiaru podatku na podstawie danych wynikających z wcześniej złożonego wykazu, choćby dane te nie odpowiadały już rzeczywistości.

Podstawą zmiany decyzji w trakcie roku podatkowego jest art. 254 § 1 ordynacji podatkowej. Przepis ten mówi, że decyzja ostateczna, ustalająca lub określająca wysokość zobowiązania podatkowego na dany okres, może być zmieniona przez organ, który ją wydał, jeżeli po jej doręczeniu nastąpiła zmiana okoliczności faktycznych mających wpływ na ustalenie lub określenie wysokości zobowiązania a skutki wystąpienia tych okoliczności zostały uregulowane w przepisach (obowiązujących w dniu wydania decyzji). Zmiana sposobu opodatkowania następuje natomiast od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do danego zdarzenia.[/ramka]