Tak uznała Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 25 czerwca 2013 r. (IPPB5/423-336/13-2/JO).
Spółka wskazała, że prowadzi sprzedaż nawozów sztucznych za pośrednictwem sieci dystrybutorów oraz sklepów. Zgodnie z przyjętą przez spółkę strukturą sprzedaży dystrybutorzy nabywają od niej towary, odsprzedają je sklepom, a te z kolei klientom indywidualnym.
W celu zwiększenia obrotów spółka przyjęła plan współpracy z dystrybutorem. Zgodnie z założeniami planu sklepy nabywające towary spółki od dystrybutora – po przekroczeniu ustalonego wolumenu sprzedaży – uzyskują prawo do otrzymania nagrody w postaci wycieczki oraz bonusu kwotowego. Nagrody są przekazywane sklepom przez dystrybutorów do końca pierwszego kwartału roku następującego po roku, za który są wręczane.
Rezerwacji wycieczki dokonała spółka, a nabywcą był dystrybutor, który na zlecenie spółki przekazał wycieczkę do sklepu, który osiągnął wymagane progi kwotowe. Dystrybutor nabył wycieczkę jako usługę opodatkowaną VAT marża. Następnie obciążył spółkę kosztami wycieczki, wystawiając fakturę VAT na rzecz spółki. Po przekazaniu bonusu kwotowego za 2012 r. dystrybutor wystawił na spółkę kolejną fakturę.
Spółka odliczyła VAT z obu faktur wystawionych przez dystrybutora oraz zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpowiadającą wartości netto przekazanego bonusu. Spółka uznała za prawidłowy moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów omawianych wydatków dzień poniesienia tych wydatków, tj. dzień, na który ujęto obie faktury w księgach rachunkowych spółki.
Izba skarbowa uznała stanowisko spółki za prawidłowe zarówno w odniesieniu do zakwalifikowania wydatków na nagrody w sprzedaży premiowej do kosztów uzyskania przychodu, jak i w stosunku do momentu zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.
Adam Jerzykowski konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC, biuro w Łodzi
Komentuje Adam Jerzykowski, konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC, biuro w Łodzi
Definicję kosztów uzyskania przychodów znajdziemy w art. 15 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem za koszty uzyskania przychodu należy uznać koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Prawidłowe rozumienie definicji kosztów uzyskania przychodu wymaga m.in. poprawnego odczytania użytego przez ustawodawcę zwrotu „w celu". Przez wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów należy rozumieć taki wydatek, który chociażby potencjalnie, w racjonalnym zamierzeniu podatnika, mógł spowodować osiągnięcie przychodu. Warto również zwrócić uwagę na użyte w definicji sformułowanie „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów". Zastosowanie przez ustawodawcę liczby mnogiej każe przyjąć, że nie wiąże on poniesienia danego wydatku z konkretnym, zidentyfikowanym strumieniem przychodów.
Istnieje podział na koszty o charakterze bezpośrednim i pośrednim, czy – jak woli ustawodawca – „koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami" (np. art. 15 ust. 4 ustawy o CIT) oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami" (np. art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). Różnica polega na tym, że w przypadku kosztów bezpośrednich mamy możliwość wskazania jednoznacznego związku między konkretnym wydatkiem (kosztem) a odpowiadającym mu źródłem przychodu, czego nie jesteśmy w stanie uczynić w przypadku kosztów pośrednich.
Na podstawie przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że do uznania danego kosztu za koszt uzyskania przychodu nie jest niezbędne osiągnięcie określonego przychodu, a jedynie stworzenie realnej, obiektywnie racjonalnej, możliwości jego osiągnięcia. Innymi słowy, w tym przypadku liczy się cel, a nie efekt. O zakwalifikowaniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje zatem celowość jego poniesienia w kontekście potencjalnego uzyskania przychodów. Celowość ta powinna istnieć zarówno na płaszczyźnie subiektywnej (wszakże to podatnik zna swój biznes i rynek, na którym działa), jak i na płaszczyźnie obiektywnej (doświadczenie praktyki gospodarczej wskazuje, jakie działania mogą racjonalnie przyczyniać się do wzrostu przychodów).
Wprowadzenie tzw. sprzedaży premiowej i ponoszenie w związku z tym kosztów takich jak kupno wycieczek przez spółkę, a następnie przekazywanie ich jako nagród dystrybutorom, pozwala wynagrodzić ich zwiększony wysiłek związany ze sprzedażą produktów podatnika. Jednocześnie zachęca ich do wzmożonego wysiłku w przyszłości, który to wysiłek ma doprowadzić do zwiększenia sprzedaży produktów spółki. W rezultacie bez wątpienia poniesienie omawianych wydatków potencjalnie stwarza możliwość osiągnięcia zwiększonych przychodów. Liczba szeroko rozumianych programów lojalnościowych na rynku dowodzi ich skuteczności w tym zakresie lub, co najmniej, obiektywnej celowości ich wdrożenia w celu uzyskania przychodów.
Podsumowując, wydatki poniesione przez spółkę na wycieczkę i bonusy kwotowe spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15. Bez wątpienia jednak spółka nie będzie w stanie powiązać ponoszonych wydatków na wycieczki i bonusy z konkretnymi przychodami, co sprawia, że koszty te będą kosztami uzyskania przychodów innymi niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d. Za moment zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy więc uznać dzień ich poniesienia. Na podstawie art. 15 ust. 4e będzie to dzień, na który ujęto obie faktury w księgach rachunkowych spółki.
Interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie zasługuje zatem na aprobatę.
