Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 7 listopada 2012 r. (IPPP3/443-737/12-2/SM).
Spółka jest podmiotem z siedzibą w Austrii i ma w Polsce nieruchomości biurowe i biurowo-magazynowe, które wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej, tj. do wynajmu ich powierzchni za wynagrodzeniem. Spółka ma również nieruchomość inwestycyjną, na której są obecnie prowadzone prace budowlano-montażowe, a docelowo ma powstać centrum logistyczne.
Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Dla potrzeb dokumentowania i rozliczania świadczonych usług najmu na obszarze Polski, posługuje się polskim numerem identyfikacji podatkowej, a w wystawianych dla klientów fakturach VAT uwzględnia kwoty podatku należnego, który jest przez nią rozliczany w deklaracjach VAT-7 składanych do polskiego urzędu skarbowego.
Spółka nabywa od polskich i zagranicznych dostawców usługi, które można podzielić na związane z konkretną nieruchomością np. usługi bezpośrednio związane z użytkowaniem i eksploatacją danej nieruchomości, ale również usługi niematerialne, które są związane z całokształtem jej funkcjonowania.
Spółka uważa, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z uwagi na brak spełnienia przesłanek zawartych w definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonych w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011. Dodatkowo, w opinii spółki, miejscem świadczenia nabywanych przez spółkę usług związanych z konkretnymi nieruchomościami, jest miejsce położenia nieruchomości, czyli terytorium Polski i w związku z tym prawidłowe jest posługiwanie się przez spółkę na fakturach zakupowych z tytułu nabycia tych usług jej polskim numerem NIP.
Natomiast miejscem świadczenia nabywanych przez spółkę usług związanych z całokształtem działalności spółki, jako usług niezwiązanych z nieruchomością, jest miejsce siedziby działalności gospodarczej spółki, czyli Austria. W związku z tym prawidłowe jest posługiwanie się przez spółkę na fakturach zakupowych z tytułu nabycia tych usług jej austriackim numerem NIP.
Izba Skarbowa w Warszawie uznała stanowisko spółki za nieprawidłowe. W ocenie organu podatkowego spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, a miejscem świadczenia nabywanych przez nią usług związanych z nieruchomościami, jak i całokształtem działalności jest stałe miejsce prowadzenia działalności przez spółkę, tj. terytorium Polski. Tym samym spółka ma obowiązek w obydwu przypadkach posługiwać się na fakturach polskim numerem NIP.
Krzysztof Wiński konsultant w Zespole Podatków Pośrednich PwC
Komentuje Krzysztof Wiński, konsultant w Zespole Podatków Pośrednich PwC
Ustalenie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (SMPDG) jest niezwykle istotne dla podatników uczestniczących w transakcjach międzynarodowych, gdyż pozwala określić miejsce opodatkowania oraz podmiot zobowiązany do rozliczenia VAT.
Polska ustawa o VAT, mimo posługiwania się pojęciem stałego miejsca działalności gospodarczej (z ang. fixed establishment), nie zawiera jego definicji, lecz odwołuje się wyłącznie do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Rozporządzenie to weszło do polskiego obrotu prawnego 1 lipca 2011 r.
Przed tym okresem definicja stałego miejsca prowadzenia działalności wynikała z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który odwoływał się wyłącznie do kwestii posiadania zasobów ludzkich oraz minimalnych zasobów technicznych, niezbędnych do prowadzenia działalności oraz odznaczających się pewną cechą stałości, pomijając zasadniczo zdolność podmiotu do nabywania i wykorzystywania usług. W praktyce odwoływanie się wyłącznie do orzecznictwa Trybunału, mimo jednolitej linii interpretacyjnej, powodowało niejasności w zakresie ustalenia granicy pomiędzy tymczasowym charakterem prowadzonej działalności a już stałą obecnością.
Obecnie definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest zawarta w art. 11 rozporządzenia do Dyrektywy VAT, zgodnie z którą SMPDG należy pojmować jako dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Dodatkowo należy podkreślić, że art. 22 tego rozporządzenia dostarcza konkretne wytyczne w zakresie sposobu ustalenia przez usługodawcę, czy świadczy usługę na rzecz podmiotu posiadającego SMPDG. Usługodawca dokonuje zidentyfikowania SMPDG poprzez przeanalizowanie charakteru i zastosowania świadczonej usługi.
W przypadku gdy charakter i zastosowanie świadczonej usługi nie pozwalają usługodawcy określić stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, analizuje on w szczególności, czy umowa, zamówienie i numer identyfikacyjny VAT usługobiorcy wskazują stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jako miejsce odbioru usługi i czy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest tożsame z podmiotem płacącym za usługę.
Należy jednak podkreślić, że z uwagi na problematyczny i dość uznaniowy charakter przesłanek określających SMPDG, należy każdorazowo dokonać analizy konkretnego stanu faktycznego, również z uwzględnieniem wyroków wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości UE.
