stawki Ustawa o radiofonii i telewizji wskazuje, że program składa się z audycji i innych przekazów, tworzących spójną całość (art. 4). Zatem sama audycja jest zaledwie jego wyodrębnioną częścią.
Jeżeli podatnik dostarcza tylko fragment transmitowanego projektu, nie odpowiadając jednocześnie za jego emisję, to nie korzysta z 8-proc. stawki preferencyjnej określonej w załączniku nr 3 (poz. 164) do ustawy o VAT.
Określa on jednoznacznie, że łagodniejsze traktowanie dotyczy wyłącznie producentów kompletnych programów telewizyjnych. Potwierdza to interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lipca 2011 (IPPP2/443-412/11-3/MM).
Odpowiadała ona na pytanie wykonawcy zleceń na audycje rozrywkowe, prowadzącego działalność gospodarczą. Tworzone przez niego nagrania opracowywane są w taki sposób, aby możliwa była ich późniejsza modyfikacja przez operatora telewizyjnego, polegająca na włączeniu bloków reklamowych lub dodatkowej ekspozycji logotypów sponsorów.
Po przekazaniu kasety z zarejestrowaną audycją producent traci jakiekolwiek prawo do rozporządzania nią. Nabywca ma natomiast prawo do jej rozpowszechniania na elektronicznych nośnikach danych, za pomocą cyfrowych sieci dystrybucji, oraz modyfikacji treści przez włączanie jej w większe, zorganizowane bloki programowe. Izba uznała, że przekazanie nagrania należy obciążyć VAT w wysokości 23 proc.
Uwzględniając definicję audycji i programu telewizyjnego, zauważyła, że wnioskodawca jest zleceniobiorcą, świadczącym usługi w obrębie jednego z etapów produkcyjnych programu telewizyjnego.
Ekspozycja sponsorów w trakcie trwania transmisji oraz wzbogacenie końcowego programu o dodatkowe konkursy i bloki reklamowe znacząco zmienia istotę transmisji.
Nabiera ona cech przekazu reklamowego, dlatego ze względu na to że wnioskodawca nie emituje wyprodukowanej audycji i niejednoznaczny charakter dostarczonego produktu, niewłaściwe jest stosowanie preferencyjnej stawki.