Inaczej mówiąc, jeśli wierzyciel zwleka z wnioskiem o taki zakaz, to ucieka mu czas na jego złożenie. To sedno najnowszego postanowienia Sądu Najwyższego.
Spółka z Podlasia wystąpiła do sądu o pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej i zajmowania stanowisk w firmach Tomasza Z., swego kontrahenta, który nie spłacił jej ponad 100 tys. zł należności, a egzekucja okazała się bezskuteczna. Nie śpieszyła się jednak z wnioskiem o jego upadłość, podobnie jak inni wierzyciele, mimo że ów przedsiębiorca od kilku lat kwalifikował się do upadłości. Kiedy wreszcie to zrobiła, sąd upadłościowy jej wniosek oddalił ze względu na to, że firma Tomasza Z. nie miała pieniędzy nawet na koszty upadłości (art. 13 prawa upadłościowego). Uwzględnił natomiast wniosek o zakaz działalności, uznając, że termin na jego złożenie biegnie od tego odmownego postanowienia. Innego zdania był Sąd Okręgowy w Białymstoku, który wniosek o zakaz oddalił. Z kolei Sąd Najwyższy utrzymał ten werdykt.
– ?Gdyby uznać, jak to proponuje wnioskodawca, że wniosek o pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej złożony w ciągu roku od odmowy wszczęcia postępowania upadłościowego złożono w terminie, prowadziłoby to do orzekania zakazu po kilku, a nawet kilkunastu latach od dnia, gdy zaistniały podstawy upadłości – wskazał uzasadnieniu sędzia SN Józef Frąckowiak. – Zakaz ten jest surową sankcją, przewidzianą przede wszystkim za niezgłoszenie na czas wniosku o upadłość, stosowanie jej po latach wypaczałoby jej podstawowy sens.
Z kolei zdaniem sędziego Cezarego Zalewskiego, szefa warszawskiego sądu upadłościowego, jest to kontrowersyjne orzeczenie, gdyż wcześniej przyjmowano inną wykładnię. Także przepisy obowiązujące od Nowego Roku odmiennie regulują te kwestie. Ten wyrok ma jednak duże znaczenie, gdyż będzie miał zastosowanie przez wiele lat do zdarzeń sprzed 1 stycznia 2016 r.
Otóż nowe prawo, inaczej niż stanowisko SN, przyjmuje, że wniosek o zakaz działalności można zgłosić w zasadzie tak długo, jak długo dłużnik zalega z długami.
Sygn. akt: IV CSK 703/14
