W marcu pracownik wykonujący zadania w momencie zmiany czasu, np. na trzeciej zmianie od 22 do 6, będzie miał o godzinę mniej do przepracowania. Będzie on świadczyć pracę faktycznie przez siedem, a nie osiem godzin. Taka praca w niższym dobowym wymiarze spowoduje niewypracowanie obowiązującego go w danym okresie rozliczeniowym wymiaru czasu pracy.
Przyjmuje się, że taką niedopracowaną godzinę należy potraktować jak przestój w pracy. Pracownik jest bowiem gotów do jej wykonywania. Co prawda nie świadczy jej, ale z przyczyn przez siebie niezawinionych. Są to powody obiektywne, na które ani pracownik, ani pracodawca nie mają wpływu. Pracownikowi za tę godzinę należy zatem wypłacić wynagrodzenie przestojowe zgodnie z art. 81 § 1 i § 2 kodeksu pracy.
[b]Podstawa prawna:[/b] art. 81 § 1 i § 2 i art. 130[link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=76037] kodeksu pracy (tekst jedn. DzU z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.)[/link]
