Unijne regulacje wymagają udzielania licznych przerw i odpoczynków kierowcom, niekiedy zatrudniania ich na etat albo zlecania im wykonywania przewozów tylko po odpowiednich przeszkoleniach. Przepisy dotyczące czasu pracy osób na etatach różnią się też od regulacji kodeksowych. Prowadzący małe i duże auta w różnym stopniu podlegają tym zasadom.
Często przedsiębiorca używa pojazdów, które przewożą osoby wyłącznie na własne potrzeby i zabierają nie więcej niż dziewięć osób łącznie z kierowcą. Żadne przepisy nie określają czasu prowadzenia takich samochodów, a szoferzy nie muszą się też stosować do ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm.) ani do unijnego rozporządzenia 561/2006/ WE. Nie oznacza to jednak pełnej swobody przewoźnika.
Do kierowców zatrudnianych na etatach musi on stosować ustawę z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DzU nr 92, poz. 879 ze zm.). Ci ostatni mogą zatem prowadzić auto przeciętnie 40 godzin tygodniowo i osiem dziennie. Limit ten wolno wydłużyć do 48 godzin na tydzień, łącznie z nadgodzinami. Zdarza się niekiedy tydzień, kiedy pracuje nawet 60 godzin, ale średni tygodniowy czas pracy nie może wówczas przekroczyć 48 godzin w co najwyżej czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym. Wyrabiają maksymalnie 260 godzin nadliczbowych w roku. Nie wolno ich jednak zlecać w każdym wypadku, muszą wynikać ze szczególnych potrzeb zakładu lub sytuacji awaryjnych. Natomiast czasu prowadzenia nie wolno wydłużać nadmiernie jeżdżącym dużymi samochodami, objętych rozporządzeniem 561/2006/WE.
Dobowy czas pracy szoferów na umowach o pracę możemy wydłużyć nawet do 12 godzin w ramach równoważnego systemu czasu pracy. Po sześciu godzinach pracy niezbędna jest 30-minutowa przerwa, którą wolno podzielić na dwie 15-minutowe. Jeżeli kierowca jeździ dłużej niż dziewięć godzin dziennie, to musi mieć przynajmniej 45-minutową przerwę albo trzy przerwy po 15 minut lub dwie, np. jedną 15-minutową i drugą 30-minutową. Przerwy trzeba wykorzystać w trakcie sześciogodzinnego prowadzenia lub bezpośrednio po nim. Ten wymiar czasu pracy obowiązuje także kierowcę zatrudnionego u więcej niż jednego pracodawcy. Przykładowo kierowca jedzie osiem godzin, a po trzech godzinach zatrzymał się na 15 minut. Po sześciu godzinach ponownie stanął i wykorzystał pozostałe 15 minut przerwy.
Odpoczynek dobowy trwa co najmniej 11 godzin. Nie ma przeszkód, aby odbyć go w pojeździe, ale pod warunkiem że na postoju i w aucie jest miejsce do leżenia. Przedsiębiorca używający auta na użytek własny nie ma prawa przewozić nim nikogo odpłatnie. Grożą za to surowe sankcje. Natomiast nie musi zatrudniać takich szoferów na etacie. Może im to tylko zlecić. Jeżeli jednak zdecyduje się na etat, stosuje przepisy o czasie pracy kierowców.
