Resort podaje, że zgodnie ustawą z 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 68) podatnikami tego podatku są nie tylko podmioty z sektora bankowego, ubezpieczeniowego oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-pożyczkowe, ale także instytucje pożyczkowe w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim.
Za takie instytucje pożyczkowe mogą zostać uznani przedsiębiorcy udzielający konsumentom różnych rodzajów finansowania, także w formie innej niż umowa pożyczki lub kredytu. Przykładowo instytucjami pożyczkowymi mogą być, pod pewnymi warunkami, przedsiębiorcy odraczający konsumentowi termin świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia (art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o kredycie konsumenckim). Także przedsiębiorca oddający konsumentowi rzecz do odpłatnego używania, jeżeli konsument jest zobowiązany do nabycia tej rzeczy może być instytucją pożyczkową (art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim).
Ministerstwo finansów sugeruje, by przedsiębiorcy, którzy zawierają z konsumentami podobne umowy, przeanalizowali, czy przypadkiem z tego tytułu nie spełniają kryteriów kwalifikujących ich jako instytucje pożyczkowe. Jeśli okaże się, że tak - muszą liczyć się z koniecznością wypełnienia obowiązków wynikających z ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.