Zasady uznawania eksportowanych towarów lub usług za „produkt polski" określa rozporządzenie ministra gospodarki z 6 sierpnia 2001 r. (DzU z 2001 r. nr 101, poz. 1097) wskazujące na maksymalny procentowy udział składników pochodzenia zagranicznego w eksportowanym produkcie finalnym umożliwiający uznanie tego produktu za krajowy.  Generalnie udział składników zagranicznych nie może przekraczać 50 proc. kwoty kontraktu, poza wyjątkami określonymi w rozporządzeniu. Zgodnie z przepisami brzmi to tak:

§ 1. Maksymalny procentowy udział składników pochodzenia zagranicznego w eksportowanym w ramach kontraktu eksportowego produkcie finalnym, umożliwiający uznanie tego produktu za krajowy, ustala się w wysokości 50 proc. wartości transakcyjnej eksportowanego produktu finalnego. I to jest wspomniana zasada. Natomiast wyjątki zostały przewidziane dla:

Zgodnie z § 2 wartość składników pochodzenia zagranicznego w eksportowanym produkcie stanowi różnica między wartością transakcyjną a wartością składników pochodzenia krajowego. Przy tym zgodnie z tym przepisem wartość składników pochodzenia zagranicznego nie obejmuje:

Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie ustawy z 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych (DzU z 2001 r. nr 59, poz. 609 ze zm.).