Stanowi o tym ustawa o ogólnym bezpieczeństwie produktów (DzU z 2003 r. nr 229, poz. 2275 ze zm.). Określa ona wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, obowiązki producentów i dys- trybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru w celu zapewnienia bezpieczeństwa.
Zgodnie z art. 10 przedsiębiorca ma obowiązek wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne, a gdy zdarzy mu się go naruszyć, w grę wchodzi wspomniana zasada. Jednak są od niej pewne wyjątki, a wprowadza je rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wzoru powiadomienia o produkcie, który nie jest bezpieczny (DzU z 2005 r. nr 80, poz. 694).
Oprócz takiego wzoru akt ten określa przypadki i rodzaje produktów, w odniesieniu do których nie są wymagane powiadomienia. Zgodnie z § 3 nie jest ono wymagane w przypadku gdy:
- zagrożenie jest stwarzane przez rzecz, która nie jest produktem w rozumieniu przepisów ustawy,
- obowiązek poinformowania właściwego organu wynika z przepisów odrębnych,
- producent podjął niezwłocznie działania naprawcze, w szczególności wycofał z rynku wszystkie egzemplarze lub partie produktu, które nie spełniają wymagań bezpieczeństwa, z zastrze- żeniem że producent jest w stanie udokumentować podjęte działania,
- problem dotyczy jakości, a nie bezpieczeństwa produktu,
- produkt nie spełnia wymagań określonych w przywoływanej już ustawie lub przepisach odrębnych, ale producent jest w stanie udokumentować, że zgodnie z posiadanymi przez niego informacjami i doświadczeniem zawodowym produkt nie stwarza zagrożeń dla konsumentów,
- producent lub dystrybutor uzyskał potwierdzenie, że Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów został powiadomiony o produkcie, który nie jest bezpieczny, i posiada wszystkie konieczne informacje,
- producent jest w stanie udokumentować, że zgodnie z posiadanymi przez niego informacjami i doświadczeniem zawodowym zagrożenie spowodował jednostkowy produkt lub zagrożenie wystąpiło w odosobnionych przypadkach i nie jest prawdopodobne, że się powtórzy.
