Jakie są terminy przy zawieszaniu działalności gospodarczej

- Chcę na jakiś okres zawiesić świadczenie usług, ponieważ muszę zadbać o stan swojego zdrowia. O jakich terminach związanych z taką czynnością powinienem wiedzieć?

Zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej może wyłącznie przedsiębiorca niezatrudniający pracowników – ustawa o swobodzie działalności gospodarczej art. 14a ust. 1 (DzU z 2010 r. nr 220, poz. 1447, z późn. zm.; dalej s.d.g.). Zgodnie z art. 14a ust. 1b–1c s.d.g. okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej może być oznaczony w dniach, miesiącach albo miesiącach i dniach. Do obliczania okresu zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 57 § 1–4 k.p.a., bieg terminu rozpoczyna się od dnia następnego po zdarzeniu wywołującym bieg terminu. Ustawa s.d.g. zawiera regulacje szczególne wobec k.p.a.

Zgodnie z art. 14a ust. 6 s.d.g., okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku, i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej lub do dnia wskazanego w tym wniosku, który nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia wniosku.

Dniem rozpoczęcia zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej jest dzień wskazany we wniosku o zawieszenie, nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia tego wniosku i od tego dnia należy liczyć wszystkie terminy.

Zastosowanie do obliczania okresu zawieszenia znajdzie zatem wyłącznie art. 57 § 1 zd. 2 k.p.a., zgodnie z którym upływ ostatniego z wyznaczonej liczby dni uważa się za koniec terminu, oraz art. 57 ust. 3 k.p.a., który stanowi, że terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca.

Oznacza to, że jeżeli zawiesi się wykonywanie działalności gospodarczej 1 marca 2013 r., podając we wniosku CEIDG-1 przewidywany okres zawieszenia do 30 marca 2013 r., to deklaruje się zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na 30 kolejnych dni kalendarzowych. Jeżeli po upływie tego terminu zamierza się wznowić wykonywanie działalności, wówczas zgodnie z art. 14a ust. 6 s.d.g. można tego dokonać najpóźniej 31 marca 2013 r. lub wcześniej.

Zmian w zakresie informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej w CEIDG można dokonywać zatem najpóźniej w dniu rozpoczęcia zadeklarowanego wcześniej okresu zawieszenia działalności. Art. 14a ust. 6 s.d.g. nie dopuszcza możliwości złożenia korekty ze skutkiem wstecznym.

Konkludując, należy stwierdzić, że skuteczne zawieszenie to takie, które trwa co najmniej 30 dni, chyba że przypada na pełny miesiąc luty danego roku kalendarzowego, wówczas minimalny okres zawieszenia jest równy liczbie dni lutego w danym roku. Jeżeli przedsiębiorca zgłosił zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, a przed upływem minimalnego okresu zawieszenia dokonał jej wznowienia, wówczas nie może być mowy o skutecznym zawieszeniu wykonywania działalności. Zaistniałą sytuację należy traktować tak, jakby przedsiębiorca w ogóle nie zawiesił działalności gospodarczej.

Jeżeli natomiast przedsiębiorca deklaruje zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na okres krótszy niż 24 miesiące, np. 30 dni, 3 miesiące, a z upływem tego terminu nie wznowi wykonywania działalności, wówczas uznaje się, że przedłużył on zawieszenie wykonywania działalności. Takie przedłużenie może trwać do dnia złożenia przez przedsiębiorcę informacji o wznowieniu, zgodnie z art. 14a ust. 6 s.d.g., przed upływem 24 miesięcy okresu zawieszenia.

Jeżeli upłynie okres 24 miesięcy zawieszenia wykonywania działalności, a przedsiębiorca nie złoży informacji o wznowieniu najpóźniej w ostatnim dniu tego okresu, wówczas podlega wykreśleniu z CEIDG z urzędu w drodze decyzji ministra gospodarki, zgodnie z art. 35 ust. 2 pkt 3 s.d.g.

Informacja o adresie ma charakter wyłącznie informacyjny

- Czy podanie dodatkowego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rodzi obowiązki podatkowe?

Podanie dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej ma charakter wyłącznie informacyjny.

Podstawę prawną takiego wpisu stanowi art. 25 ust. 1 pkt 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym wpisowi do CEIDG podlega oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu zamieszkania przedsiębiorcy, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adresy, pod którymi jest wykonywana działalność gospodarcza, w tym adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony; dane te są zgodne z oznaczeniami kodowymi przyjętymi w krajowym rejestrze urzędowym podziału terytorialnego kraju, o ile to w danym przypadku możliwe.

Zgodnie z tym informacje o miejscach wykonywania działalności przez przedsiębiorców – osoby fizyczne, można odnaleźć bezpośrednio za pomocą witryny internetowej CEIDG pod adresem: https://prod.ceidg.gov.pl/ceidg.cms.engine/

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od nieruchomości, należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DzU z 2010 r. nr 95, poz. 613, z późn. zm.) podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych;

2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;

3) użytkownikami wieczystymi gruntów;

4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,

b) jest bez tytułu prawnego.

Zgodnie z art. 1c ustawy o podatkach i opłatach lokalnych organem podatkowym właściwym w sprawach podatków i opłat unormowanych w niniejszej ustawie jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Stosownie natomiast do art. 7a ust. 1 i 2 ustawy dla potrzeb wymiaru i poboru podatku od nieruchomości oraz podatku rolnego i podatku leśnego, organy podatkowe prowadzą ewidencję podatkową nieruchomości w systemie informatycznym.

Ewidencja podatkowa nieruchomości zawiera dane o podatnikach i przedmiotach opodatkowania, w szczególności wynikające z informacji i deklaracji składanych przez podatników na podstawie przepisów ustawy oraz przepisów o podatku rolnym i podatku leśnym, danych zawartych w księgach wieczystych, w ewidencji gruntów i budynków oraz innych ewidencjach i rejestrach, w tym prowadzonych przez organy administracji publicznej.

Przedsiębiorca sam wybiera miejsce produkcji

- Czy można prowadzić działalność gospodarczą w wynajętym garażu?

Stosunek najmu został uregulowany w art. 659–692 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (DzU z 1964 r. nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Przez umowę najmu, zgodnie z art. 659 § 1 k.c., wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony.

Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (DzU z 2010 r. nr 220, poz. 1447, z późn. zm.; dalej s.d.g.) podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Właściwy organ nie może natomiast żądać ani uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności od przedłożenia dokumentów lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa.

Zgodnie z art. 14 ust. 1–4 s.d.g. przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. Wpisowi do ewidencji podlegają przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi. Przedsiębiorca ma prawo we wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej określić późniejszy dzień podjęcia działalności gospodarczej niż dzień złożenia wniosku. Spółka kapitałowa w organizacji może podjąć działalność gospodarczą przed uzyskaniem wpisu do rejestru przedsiębiorców.

W przypadku gdy ustawy szczegółowe uzależniają podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej od obowiązku uzyskania przez przedsiębiorcę koncesji albo zezwolenia, albo wiążącą się z obowiązkiem uzyskania przez przedsiębiorcę wpisu w rejestrze działalności regulowanej, konieczne jest także uzyskanie stosownego zezwolenia, koncesji czy wpisu do rejestru działalności regulowanej.

Odrębną kwestią pozostaje konieczność spełnienia określonych warunków sanitarnych albo innych wymagań szczególnych określonych dla poszczególnych rodzajów działalności gospodarczej.