[b]Pracownik zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony uległ wypadkowi i przebywał na zwolnieniu lekarskim. Następnie przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne, które skończy się w styczniu 2009 r. Dział kadr twierdzi, że za okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego nie przysługuje mu urlop wypoczynkowy. Czy to prawda?[/b] – pyta czytelnik DOBREJ FIRMY.
[b]Nie.[/b] Pracownik korzystający ze świadczenia rehabilitacyjnego także nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego. Przypadki proporcjonalnego obniżenia wymiaru urlopu wypoczynkowego reguluje art. 155[sup]2[/sup] kodeksu pracy. Zgodnie z nim pracownikowi powracającemu do pracy u dotychczasowego pracodawcy w ciągu roku kalendarzowego po trwającym co najmniej miesiąc okresie:
- urlopu wychowawczego,
- odbywania zasadniczej służby wojskowej lub jej form zastępczych, okresowej służby wojskowej, przeszkolenia wojskowego albo ćwiczeń wojskowych,
- odbywania kary pozbawienia wolności,
- nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy proporcjonalnie obniża się urlop wypoczynkowy.
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje pracownikowi, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie, tak jak zasiłek chorobowy, pełni funkcję ochronną pracowników przed następstwami materialnymi długotrwałej choroby, trwającej więcej niż okres zasiłkowy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.
W okresie pobierania świadczenia rehabilitacyjnego pracownik pozostający w stosunku pracy nie świadczy wprawdzie pracy, ale jego nieobecność jest usprawiedliwiona. Prawo pracy nie przewiduje ograniczenia reguły udzielania pracownikowi urlopu w pełnym należnym mu wymiarze w stosunku do uprawnień urlopowych pracowników, którzy korzystają ze świadczenia rehabilitacyjnego. Przepisów przewidujących udzielanie urlopu proporcjonalnego nie stosuje się do osób pobierających te świadczenia. Odnoszą się natomiast do pracowników wracających do pracy po odbyciu np. zasadniczej służby wojskowej, po urlopie wychowawczym, korzystających z urlopu bezpłatnego.
Brakiem konsekwencji byłoby przyjęcie, że jeżeli pracownik choruje i pobiera wielomiesięczny zasiłek chorobowy, to po zwolnieniu go z pracy w trybie art. 53 k.p. nabywa prawo do ekwiwalentu pieniężnego za urlop, bo z dniem 1 stycznia roku, w którym otrzymywał zasiłek chorobowy, nabył prawo do tego urlopu. Natomiast w razie przedłużenia się choroby czy rehabilitacji i korzystania przez pracownika ze świadczenia rehabilitacyjnego przez cały rok kalendarzowy, za ten okres prawa do urlopu nie ma, mimo że faktycznie okres ten przedłuża zasiłek chorobowy, będąc także świadczeniem ubezpieczeniowym podwładnego.
W [b]uchwale z 15 maja 1992 r. Sąd Najwyższy[/b] wyraził pogląd, że świadczenie rehabilitacyjne ma ten sam charakter prawny co zasiłek chorobowy, stanowi jego kontynuację w wypadku choroby pracownika trwającej dłużej niż okres wypłaty zasiłku chorobowego ([b]I PZP 27/92[/b]). Oba świadczenia zastępują wynagrodzenie za pracę w czasie niezdolności podwładnego do pracy.
Okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego jest okresem równoważnym ze świadczeniem pracy. Oznacza to, że pracownik, który korzystał z tego świadczenia przez cały rok kalendarzowy i pozostaje w stosunku pracy, nabył prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego 1 stycznia tego roku. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 4 kwietnia 1995 r. Stwierdził w niej, że pracownik nabywa prawo do kolejnego urlopu wypoczynkowego 1 stycznia danego roku, mimo że pozostając w stosunku pracy, nie przepracował w tym roku kalendarzowym ani jednego dnia, bo pobierał świadczenie rehabilitacyjne ([b]I PZP 10/95[/b]).
[i]Autor jest legislatorem w Biurze Legislacyjnym Senatu[/i]
