Zasady uzyskiwania prawa do urlopu wychowawczego są jednakowe dla wszystkich pracowników, niezależnie od tego, czy są zatrudnieni na czas nieokreślony czy w ramach umowy terminowej.
Zgodnie z art. 186 kodeksu pracy zatrudniony co najmniej sześć miesięcy ma prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze do trzech lat w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Nie może on jednak trwać dłużej niż do ukończenia przez dziecko czwartego roku życia.
Trzeba przy tym pamiętać, że z urlopu mogą korzystać tylko osoby związane z pracodawcą umową o pracę. Nie mogą na nim zatem przebywać ci rodzice, których stosunek pracy został rozwiązany z upływem okresu, na jaki zawarta była umowa o pracę. Oznacza to, że m.in. pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy na czas określony urlop wychowawczy może być udzielony tylko na czas zatrudnienia u danego pracodawcy.
Sąd Najwyższy w uchwale z 21 listopada 1978 r. uznał, że udzielenie pracownicy zatrudnionej na okres wstępny urlopu bezpłatnego na wychowanie małego dziecka na czas dłuższy niż do końca okresu, na który została zawarta ta umowa, może być – w zależności od okoliczności tej konkretnej sytuacji – uznane za zawarcie w sposób dorozumiany umowy o pracę na czas nieokreślony. Pod warunkiem że istnieją podstawy do wniosku, że taki był zgodny zamiar stron i cel umowy (sygn. I PZP 28/78).
