W wyniku nowelizacji ustawy o CIT od 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostaną objęte wszystkie budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Czytaj także: Podatek dochodowy od nieruchomości komercyjnych - jakie budynki obejmuje

Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Zmianie ulegnie również sposób stosowania progu 10 mln zł, poniżej którego dany budynek nie podlega opodatkowaniu, na próg mający zastosowanie do wszystkich budynków podatnika łącznie. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowych poszczególnych środków trwałych w postaci budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10 mln zł.

Taki wniosek płynie z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 września 2018 r. (0111-KDIB1-1.4010. 302.2018.1.BS).

Z wnioskiem o wydanie interpretacji zwróciła się spółka z o.o., prowadząca działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych podmiotom gospodarczym oraz osobom fizycznym. Jest właścicielem działek, na których zostały wybudowane budynki, których łączna wartość początkowa na dzień 30 czerwca 2018 r. przekracza 10 mln zł. Rokiem podatkowym spółki jest rok kalendarzowy.

Spółka wystąpiła do organu z pytaniem, czy od 1 stycznia 2019 r. będzie miała obowiązek naliczenia i zapłaty podatku dochodowego od posiadanych budynków, jeśli budynki te zostały oddane w najem, a ich wartość początkowa na koniec danego miesiąca kalendarzowego przekraczać będzie łącznie 10 mln zł. Ponadto, spółka wniosła o potwierdzenie, czy będzie uprawniona do pomniejszenia należnej miesięcznej zaliczki na CIT obliczonej na zasadach ogólnych o kwotę zapłaconego podatku od budynków.

Organ podatkowy ocenił stanowisko spółki jako częściowo prawidłowe. Uznał, że od 1 stycznia 2019 r. spółka będzie miała obowiązek naliczenia, zadeklarowania oraz zapłaty podatku dochodowego od budynków (podatku od przychodów z budynków), naliczanego od wartości początkowej posiadanych przez spółkę i oddanych w najem budynków o wartości przekraczającej łącznie 10 mln zł. Organ potwierdził również, że o kwotę zapłaconego podatku od budynków spółka będzie miała prawo pomniejszyć należną miesięczną zaliczkę na CIT. Natomiast jako nieprawidłowe ocenił stanowisko spółki w zakresie momentu, na który powinna określić wartość początkową budynków dla celów obliczenia przychodu z budynków, o którym mowa w art. 24b ust. 1 w zw. z ust. 3 Ustawy o CIT.

—Anna Chylak

Komentarz eksperta

Anna Chylak, menedżer w dziale doradztwa podatkowego Deloitte

Podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego (minimalny podatek dochodowy dla podatników posiadających nieruchomości komercyjne) został wprowadzony do polskiego systemu podatkowego ustawą z 27 października 2017 r. (DzU poz. 2175). W uzasadnieniu do niniejszej ustawy prawodawca tłumaczy konieczność jego wprowadzenia jako podyktowaną tym, „iż w wielu przypadkach podatnicy nie wykazują dochodów do opodatkowania lub wykazują dochody w kwocie nieadekwatnej do skali i rodzaju prowadzonej działalności. Oznaczać to może wykorzystywanie przez podatnika działań optymalizacyjnych". Przekonanie o podejmowaniu przez podatników działań optymalizacyjnych zmierzających do obniżenia lub wyeliminowania opodatkowania podatkiem dochodowym znalazło swoje odzwierciedlenie w sposobie konstrukcji nowego podatku, w szczególności w sposobie określenia podstawy opodatkowania nowym podatkiem. Podstawę opodatkowania stanowi obecnie wartość początkowa środka trwałego w postaci określonej w ustawie o CIT kategorii budynku, ustalana na pierwszy dzień każdego miesiąca, wynikająca z prowadzonej ewidencji, pomniejszona o kwotę 10 mln zł (art. 24b ust. 3 ustawy o CIT).

Tak określona podstawa opodatkowania została kolejno zmieniona ustawą z 15 czerwca 2018 r. (DzU poz. 1291). Zmiana podyktowana została wyjściem naprzeciw oczekiwaniom Komisji Europejskiej dotyczącym m.in. wyeliminowania ryzyka naruszenia zasad wolnej konkurencji przez objęcie nowym podatkiem tylko części właścicieli budynków komercyjnych (głównie handlowych i biurowych).

Od 1 stycznia 2019 r. określenie podatku zmieni się na podatek od przychodów z budynków i obejmie on swoim zakresem budynki oddane w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej o podobnym charakterze, a jego podstawę opodatkowania stanowić będzie suma przychodów z poszczególnych budynków (suma ich wartości początkowych określona na pierwszy dzień każdego miesiąca wynikająca z prowadzonej ewidencji), pomniejszona o kwotę 10 mln zł. Pomniejszenie o tę kwotę nie będzie już mieć zastosowania do każdego z podlegających opodatkowaniu budynków z osobna, lecz do wszystkich budynków podatnika łącznie.

Należy zatem zgodzić się z organem, że w analizowanym przypadku z brzmienia ustawy z 15 czerwca 2018 r. (DzU poz. 1291) wprost wynika, że przychód, o którym mowa w nowelizowanym art. 24b ust. 1 Ustawy o CIT, stanowić będzie ustalona na pierwszy, nie na ostatni dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegających opodatkowaniu środków trwałych.

Wątpliwości podatników może natomiast nadal budzić sposób określenia podstawy opodatkowania poprzez odwołanie się do „wartości początkowej podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji" (art. 24b ust. 3 w zmienianym brzmieniu), która przy okazji autopoprawki mogła zostać wyeliminowana. W regulacjach dotyczących podatku od przychodów z budynków brakuje bowiem wyraźnego wskazania, że podstawą opodatkowania jest wartość początkowa brutto, czyli bez uwzględnienia dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Doprecyzowanie takie znajduje się np. w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych (art. 4 ust. 1 pkt 3) i pozwala podatnikom uniknąć wątpliwości w tym zakresie. Brak jest również regulacji określającej sposób postępowania w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji środków trwałych.