W komentarzu do kodeksu karnego z 1932 r. Leon Peiper pisał: „W zasadzie każdy człowiek ma i powinien mieć zupełną swobodę co do tego, co chce uczynić, czego chce zaniechać i co chce znosić; ta swoboda dotyczy zarówno jego działań prawnych (np. zawarcie umowy kupna, sporządzenie rozporządzenia ostatniej woli itp.), jak i działań czysto faktycznych (siąść, jechać, przechadzać się, jeść itp.), a więc chroni osobę, jej mienie i jej rzeczy, przedstawiające wartość niematerialną, tudzież w ogóle ten prawny i faktyczny stan rzeczy, w którego centrum znajduje się pokrzywdzony i w którego zachowaniu lub niezachowaniu jest on zainteresowany”.