Pomimo że zagadnienia te zostały już wyjaśnione w orzecznictwie, nadal pojawiają się opinie, iż problematyka ta wymaga jeszcze wyjaśnień, podczas gdy wystarczy zastosować kilka „utartych zasad, aby w konkretnych przypadkach właściwie ocenić wymagalność roszczeń i należne odsetki za opóźnienie. Zdarza się również, że przyjęty kierunek oceny wskazywałby – obecnie pozornie – na wątpliwości, ale wręcz jest wprost sprzeczny z wyżej przywołanymi zasadami.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, rozważając różne terminy wymagalności, nawiązał oczywiście do art. 455 kodeksu cywilnego jako istotnego dla obliczania odsetek za opóźnienie, dostrzegł jednocześnie problem sprowadzający się do tego, czy i ewentualnie kiedy wystąpienie przez konsumenta, choćby pozasądowo, z żądaniem restytucyjnym zakładającym trwałą bezskuteczność/ nieważność całej umowy, może być uznane za dorozumianą odmowę potwierdzenia klauzuli i akceptację konsekwencji upadku umowy – choćby sam sąd oceniał je jako szczególnie niekorzystne – prowadzącą do jej trwałej bezskuteczności/nieważności.