Przekroczenie uprawnień przez funkcjonariusza publicznego

Samo przekroczenie przez funkcjonariusza publicznego uprawnień lub niedopełnienie ciążących na nim obowiązków służbowych nie stanowi przestępstwa stypizowanego w art. 231 § 1 k.k., bo dla jego bytu konieczne jest także działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Podobnie jest, gdy funkcjonariusz publiczny, nie przekraczając swoich uprawnień lub nie nie dopełniając obowiązków, wyrządza jakiejś osobie szkodę. Przestępstwo to musi być jednocześnie zawinione umyślnie, co oznacza, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków w wyniku działania lub zaniechania, jak i „działanie" na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące to przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków. Aby przypisać sprawcy popełnienie przestępstwa z art. 231 § 1 k.k., funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków, jak i to, że działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego (postanowienie SN z 10 października 2012 r., sygn. akt V KK 27/12, z powołaniem się na wcześniejsze orzecznictwo, orzeczenia SN dostępne na www.sn.pl, poza wyraźnie wskazanymi źródłami).