Jeżeli dla delegowanego ZUS poświadczył formularz E101, to znaczy, że pracownik ten wykonując zadania za granicą podlega polskim przepisom z zakresu zabezpieczenia społecznego, również tym dotyczącym świadczeń w razie choroby i macierzyństwa. Zasiłek zostanie więc przyznany zgodnie z przepisami [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=78938]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU nr 60, poz. 636 ze zm.)[/link]. Do jego wypłaty zobowiązany będzie ZUS jako instytucja właściwa. Nie jest przeszkodą to, że pracownik podczas choroby przebywa za granicą.
Pracownik, który za granicą stał się niezdolny do pracy, by uzyskać świadczenie z ubezpieczenia chorobowego, powinien w ciągu trzech dni od powstania niezdolności do pracy powiadomić o tym instytucję ubezpieczeniową tego państwa, w którym przebywa, i dostarczyć jej zaświadczenie wydane przez lekarza leczącego. Instytucja zagraniczna przesyła zaświadczenie o niezdolności do pracy do właściwego oddziału ZUS w Polsce. Jeżeli do wypłaty świadczenia jest zobowiązany płatnik składek (za pierwsze 33 dni [14 dni w przypadku pracowników, którzy w poprzednim roku kalendarzowym skończyli 50 lat] niezdolności do pracy pracodawca wypłaca wynagrodzenie chorobowe), to oddział ZUS do niego przesyła zaświadczenie o niezdolności do pracy. Jeżeli to ZUS jest zobowiązany do wypłaty zasiłku chorobowego, przyznaje i ustala jego wysokość zgodnie z przepisami wymienionej ustawy.
Przepisy prawa wspólnotowego umożliwiają również przekazywanie przez ZUS świadczenia do tego państwa, w którym uprawniony przebywa. By z tej możliwości skorzystać, uprawniony musi wystąpić do ZUS z wnioskiem o przekazywanie świadczenia do tego państwa, w którym przebywa, i podać numer rachunku bankowego, na który świadczenie ma być wpłacane.
