W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględniamy składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w trakcie pobierania zasiłku w myśl postanowień układów zbiorowych lub innych przepisów płacowych. Wynika tak z art. 41 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.). W przedstawionej sytuacji dodatek stażowy najpierw przysługiwał - na mocy zakładowego układu zbiorowego pracy - za dni, za które zatrudnieni otrzymują wynagrodzenie, jak za dni nieobecności w pracy z powodu przebywania na zwolnieniu lekarskim. Firma wypłacała go zatem wtedy obok zasiłków chorobowych czy wynagrodzenia za czas choroby, pomijając je w podstawie ich wymiaru. Po zmianie układu, obowiązującej od 1 lipca br., dodatki stażowe należą się wyłącznie za czas przepracowany. Wobec tego trzeba go uwzględniać podczas obliczania zasiłku czy wynagrodzenia na ogólnych zasadach określonych w art. 36 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. A zgodnie z tym przepisem podstawę wymiaru zasiłku chorobowego, przysługującego pracownikowi, stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Dotyczy to także dodatków stażowych. Przyjmujemy zatem wszystkie dodatki wypłacone w okresie, z którego ustalamy podstawę wymiaru.