Ustalanie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego) reguluje[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6D2BF3972364D95286D246EECAF49549?id=352798] ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512[/link], dalej ustawa zasiłkowa).
Zgodnie z jej art. 36 podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
Podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego stanowi podstawa wymiaru zasiłku chorobowego poprzedzającego to świadczenie, zwiększona ewentualnie o wskaźnik waloryzacji, określony na dany kwartał w komunikacie prezesa ZUS (art. 19 ust. 3 ustawy zasiłkowej).
W czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, czyli w czasie trwania stosunku pracy, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego) nie podlega żadnym ograniczeniom.
Inaczej jest jednak, gdy ZUS wypłaca zasiłek chorobowy lub świadczenie rehabilitacyjne po ustaniu stosunku pracy. Wówczas, zgodnie z art. 46 – 47 ustawy zasiłkowej, podstawa wymiaru zasiłku chorobowego (świadczenia rehabilitacyjnego) przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż kwota wynosząca 100 proc. przeciętnego wynagrodzenia, ustalanego co kwartał dla celów emerytalnych.
Od 1 czerwca do 31 sierpnia 2010 r. jest to 3316,38 zł [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=355679](komunikat prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 12 maja 2010 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w pierwszym kwartale 2010 r., MP 39, poz. 548)[/link].
Jeżeli chorujący pracownik pobierał zasiłek chorobowy z ZUS po ustaniu stosunku pracy, jego podstawę wymiaru ZUS powinien ograniczyć do 100 proc. przeciętnego wynagrodzenia. Podobnie będzie z podstawą wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego.
