Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - czego nie można pominąć

Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego stanowią najważniejsze narzędzia polityki przestrzennej w skali gmin. W praktyce, w różnych gminach bywają one sporządzane na nieco odmienne sposoby. Wynika to nie tylko z określonej koncepcji projektantów, ale także specyfiki poszczególnych (obejmowanych planami) terenów.

Kluczową rolę w większości planów miejscowych odgrywają postanowienia określające warunki konkretnej zabudowy, w tym maksymalna i minimalna intensywność zabudowy, maksymalna wysokość zabudowy, minimalna liczba miejsc do parkowania i linia zabudowy. Zaniechanie ujęcia w planie miejscowym wskazanych elementów może spowodować łatwe ich podważenie (czy to na etapie weryfikacji planu przez nadzór wojewódzki, czy to przy ocenie planu przez sąd administracyjny po wniesieniu skargi np. przez któregoś właściciela nieruchomości). W tym kontekście warto pamiętać, że wskazane pojęcia muszą być precyzyjne. Na przykład przy określaniu linii zabudowy należy wskazać, czy jest to linia obowiązująca, czy nieprzekraczalna. Nie jest jednak konieczne określanie linii zabudowy, jeżeli z innych przepisów powszechnie obowiązujących i tak wynika, że określonej granicy zabudowa nie będzie mogła przekroczyć. Z kolei przy określaniu minimalnej i maksymalnej intensywności zabudowy należy brać pod uwagę sumę powierzchni wszystkich kondygnacji danego budynku.