Decyzja administracyjna to jedna z głównych form załatwiania spraw obywateli. To, jak powinna wyglądać i jak ją wydać, określają przepisy. Nie zawsze wszystko jest jednak jasne. Potwierdza to sprawa, którą 13 lipca 2021 r. przesądził Naczelny Sąd Administracyjny.
Chodziło o odmowę stwierdzenia nieważności decyzji inspekcji budowlanej. Z akt sprawy wynikało, że decyzją źródłową z października 1983 r. zatwierdzono plan realizacyjny inwestycji oraz zezwolono na budowę pawilonu sprzedaży kwiatów. Jednocześnie urzędnicy zobowiązali jej adresata do rozbiórki inwestycji po upływie okresu ważności decyzji, tj. „do końca 1990 r.", i uporządkowania terenu.
W 2016 r. dwie kobiety złożyły do wojewody wniosek o stwierdzenie jej nieważności w części dotyczącej rozbiórki, zwłaszcza dopisku ręcznego literami drukowanymi odnoszącego się do daty.
Wojewoda odmówił unieważnienia decyzji. Wskazał, że odręczny dopisek został naniesiony na wszystkich jej egzemplarzach. Oznacza to, że decyzja ostateczna nie została przerobiona, ale weszła do obrotu prawnego z odręcznym dopiskiem.
Organ odwoławczy stwierdził jednak, że dopisek ręczny na egzemplarzach pozwolenia na budowę nie może być traktowany jako element decyzji administracyjnej, a w konsekwencji nie może podlegać kontroli w trybie postępowania administracyjnego. Skoro dopisek ten nie stanowi elementu decyzji ostatecznej, za zasadne uznał umorzenie postępowania w tym zakresie jako bezprzedmiotowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę. Na problem inaczej spojrzał dopiero NSA.
Zauważył, że w myśl przepisów k.p.a. ustawodawca operuje mianem nie „elementów", ale „składników" decyzji administracyjnej, które wymieniono w art. 107 § 1. Ponadto w decyzji administracyjnej mogą być jeszcze inne składniki, o ile dopuszczają to przepisy szczególne. W ocenie NSA skoro ustawodawca przyjął takie określenie nazewnicze na poszczególne części składowe decyzji administracyjnej, nazywając je składnikami, a nie elementami, wypadnie używać terminologii ustawowej.
Za nieuprawnione sąd uznał też twierdzenie, że odręcznie sporządzony składnik decyzji źródłowej, z którego wynika, że w istocie inwestor uzyskał pozwolenie na budowę obiektu tymczasowego, ma charakter „dopisku", co przy braku czytelnej adnotacji o jego autorze i dacie jego dokonania ma nie pozwalać na traktowanie go jako składnika i integralnej części decyzji.
NSA podkreślił, że z art. 14 § 1 oraz art. 109 § 1 k.p.a. wynika co do zasady pisemna forma załatwiania spraw oraz nakaz doręczenia decyzji na piśmie. Jego zdaniem przepisy k.p.a. nie wykluczają sporządzenia treści decyzji, choćby w części, w formie pisma ręcznego. Tym samym, skoro oznaczona część źródłowej decyzji, sporządzona ręcznie, ma tę samą treść zarówno na egzemplarzu znajdującym się w dyspozycji strony, jak i w dyspozycji organów nadzoru budowlanego, to stanowi jej składnik.
Sygnatura akt: II OSK 2994/18
