Problemy ze stosowaniem taryfikatora korekt finansowych

Sprawy objęte dofinansowaniem z środków unijnych podlegają regułom prawa cywilnego oraz prawa administracyjnego. W obu wskazanych systemach obowiązuje generalna zasada niedziałania prawa wstecz [łac. lex retro non agit], wywodzona z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Art. 3 kodeksu cywilnego stanowi, że ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że to wynika z jej brzmienia lub celu. Wyjątki od zasady niedziałania prawa wstecz są możliwe w tych przypadkach, gdy nowelizacja wprost przewiduje taki zapis, bądź gdy powyższe jednoznacznie wynika z jej celu. Wymaga tego ochrona bezpieczeństwa prawnego oraz zaufania podmiotów prawa do państwa, co m.in. nakazuje, aby ustalone już prawa i obowiązki tych podmiotów nie ulegały zmianom, zwłaszcza zmianom niekorzystnym. Chodzi zatem o takie stanowienie i stosowanie prawa, by nie stawało się ono swoistą pułapką dla obywatela i aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań oraz w przekonaniu, iż jego działania podejmowane zgodnie z obowiązującym prawem będą także w przyszłości uznawane przez porządek prawny (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15 września 1998 r., K 10/98, OTK 1998/5/64).