5+2=rada wierzycieli w postępowaniu upadłościowym

Przypisy materialnego prawa upadłościowego oraz przepisy o postępowaniu upadłościowym (a zatem przepisy proceduralne) podlegają ekonomicznej wykładni prawa. Innymi słowy, w stosowaniu prawa upadłościowego należy uwzględniać ekonomiczny sens instytucji prawnych przewidzianych przez ustawodawcę.

Nie ma w prawie upadłościowym (p.u.) przepisu, który ustanawiałby regulację generalną, według której warunkiem zdolności operacyjnej rady wierzycieli (w tym zdolności do podjęcia uchwały w przedmiocie zmiany syndyka) jest permanentne (stałe) posiadanie przez ten organ pięciu członków i dwóch zastępców (5+2). Norma z art. 202 ust. 1 p.u. wskazuje, że w postępowaniach liczących ponad siedmiu wierzycieli rada wierzycieli składa się z pięciu członków oraz dwóch zastępców powoływanych spośród wierzycieli dłużnika będących uczestnikami postępowania. Niemniej jest to norma „wyjściowa”, która określa pewne standardy składu rady. Możliwe są pewne „zaburzenia” liczby członków rady, które (jeśli pozostają w zakreślonych przez ustawodawcę granicach) jednak nie odbierają jej zdolności do działania. Przykładowo rada wierzycieli, w której nastąpiłby trwały wakat jednego członka rady wierzycieli, w oczywisty sposób nie spełnia warunków rady z art. 202 ust. 1 p.u. Wakującego członka zastąpi jednak pierwszy zastępca i rada będzie w pełni zdolna do wykonywania swoich kompetencji. Reductio ad absurdum byłoby przyjęcie, że z chwilą wejścia zastępcy w miejsce członka rady skład rady jest nieprawidłowy, gdyż organ ten ma tylko jednego zastępcę. Nie można zatem poprzestać na analizie językowej przepisu art. 202 ust. 1 p.u. z tej przyczyny, że norma ta nie określa wyłącznych warunków zdolności operacyjnej rady, w tym zdolności do podejmowania uchwał. Z analizowanego przepisu wynika standard 5+2¸ który realizuje sędzia komisarz, powołując ten organ i do utrzymania którego należy dążyć w toku postępowania. Z kolei z innych norm prawnych wynika ogólna dopuszczalność działania rady wierzycieli w układzie: 5+1; 5; 4+2; 4+1; 3+2. Standard 5+2, o którym mowa w art. 202 ust. 1 p.u., nie jest zatem „standardem wyłącznym”, ale standardem modelowym.