Podatek u źródła od dzierżawy serwera

Do podstawowych działań spółki należy koordynowanie działalności pozostałych spółek funkcjonujących na terenie Polski (tj. sklepów oraz rozwój sieci). Firma zawarła umowę z francuskim kontrahentem. Ten oświadczył w niej, że jest współtwórcą oraz przysługują mu autorskie prawa majątkowe do oprogramowania składającego się z kilku modułów, które może być wykorzystywane do zarządzania klientami, audytami i szkoleniami. Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczania rocznych opłat licencyjnych z tytułu korzystania z oprogramowania. Zapytała m.in. czy w związku z ponoszeniem opłat za dzierżawę serwera, wypłacane wynagrodzenie powinna traktować jako przychód nierezydenta podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Fiskus odpowiedział, że tak. Zauważył, że przedmiotem umowy zawartej z kontrahentem francuskim jest m.in. świadczenie usług w postaci dzierżawy serwerów. Polegają one na oddaniu do dyspozycji polskiej spółki potrzebnego jej miejsca na dysku. Tym samym uzyskuje ona prawo do użytkowania miejsca na serwerze będącym własnością francuskiego kontrahenta. W ocenie urzędników, należy to traktować jako najem urządzenia przemysłowego. Dlatego z tytułu wypłat z umowy, której istotą jest świadczenie usług w postaci dzierżawy serwerów podlega ustawie o CIT. Jednocześnie fiskus zastrzegł, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby kontrahenta francuskiego dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Spółka zaskarżyła interpretację, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił jej skargę.

Sąd zauważył, że oceniając poprawność wykładni oraz zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie można abstrahować od postanowień polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zdaniem fiskusa, z art. 12 ust. 4 tej umowy wynika, że do należności licencyjnych zalicza się między innymi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Tymczasem, w ocenie WSA, określenie „należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Sąd nie miał wątpliwości, że do należności licencyjnych nie zalicza się tu opłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Co więcej, zgodnie z protokołem stanowiącym integralną część umowy, tylko art. 7 lub art. 14 – w zależności od przypadku – mają zastosowanie do wszelkiego rodzaju wynagrodzeń płaconych za używanie lub prawo używania wyposażenia przemysłowego, handlowego albo naukowego, za usługi związane z badaniami, studiami lub poszukiwaniami o charakterze naukowym lub technicznym albo za usługi w zakresie porad, kontroli lub nadzoru.

WSA uznał, że w spornym przypadku wypłacane przez skarżącą na rzecz francuskiego kontrahenta wynagrodzenie powinno zostać opodatkowane na zasadach dotyczących opodatkowania zysków przedsiębiorstw. Warunkiem opodatkowania zysku francuskiego przedsiębiorstwa przez Polskę jest prowadzenie przez nie w Polsce działalności przez położony tu zakład. Tymczasem przedstawiony przez skarżącą opis nie zawiera żadnych elementów wskazujących na to, że jej francuski kontrahent posiada zakład na terytorium Polski. Wypłacane przez skarżącą wynagrodzenie z tytułu usług będzie opodatkowane zgodnie z art. 7 ust. 1 zd. 1 pierwsze umowy. To oznacza, że wynagrodzenie to będzie opodatkowane wyłącznie na terytorium Francji.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 13 czerwca 2017 r. (I SA/Po 1643/16).

Komentarz eksperta

Marcin Bazylczuk, radca prawny, doradca podatkowy, wspólnik w kancelarii BZK Legal & Tax s.c.

Podatek u źródła, zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania, może być pobierany od tzw. dochodów biernych, do których zaliczany jest dochód z dywidendy, odsetek oraz należności licencyjnych. W aktualnej wersji komentarza należności z tytułu najmu urządzeń przemysłowych nie są już uznawane za należności licencyjne. Większość państw traktuje bowiem przychód z tego tytułu tak jak zyski przedsiębiorstwa. Taka kwalifikacja powoduje, że co do zasady zyski z tego tytułu opodatkowane są w miejscu siedziby przedsiębiorstwa, chyba że przedsiębiorstwo to posiada zakład w drugim państwie. Część krajów, w tym Polska, Grecja czy Włochy prezentują bardziej restrykcyjne podejście. Złożyły bowiem zastrzeżenia do komentarza do Modelowej Konwencji OECD, rozszerzając definicję „należności licencyjnych" do dochodów uzyskiwanych z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych. Należy jednak zaznaczyć, że zastrzeżenie złożone przez Polskę dotyczy komentarza do Modelowej Konwencji OECD, która sama w sobie nie jest źródłem prawa, a jedynie stosowana jest posiłkowo do wykładni postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z kolei polskie ustawy podatkowe (art. 21 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 29 ust. 1 ustawy o PIT), wprost stanowią, że podatek u źródła może być pobierany od wypłacanych za granicę płatności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Przepisy te powinny być stosowane z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które mają pierwszeństwo przed ich zastosowaniem. Dlatego pobieranie podatku u źródła od należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego wydaje się dyskusyjne. Sprawę komplikuje również to, że w polskich ustawach podatkowych nie ma definicji „urządzenia przemysłowego", dlatego w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i interpretacjach podatkowych prezentowane są często rozbieżne stanowiska w tym zakresie. ?