Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną fiskusa, który spierał się ze spółką o wykładnię przepisów o CIT dotyczących amortyzacji. Nie zgodził się z urzędnikami, że w spornej sprawie pojedyncze elementy rusztowań można uznać w podatkach za całość.

Czytaj także:

Jednorazowa amortyzacja do 100 tys. zł rocznie dla wszystkich

Z wnioskiem o wykładnię przepisów o CIT w 2016 r. wystąpiła spółka zajmująca się wynajmem wyposażenia budowlanego, w tym rusztowań i szalunków budowlanych. Podatniczka wyjaśniła, że nabywa od dostawców poszczególne elementy rusztowań i szalunków budowlanych, których wartość wynosi z reguły od kilkudziesięciu do kilkuset złotych i tylko w wyjątkowych przypadkach przekracza 3500 zł. Nie są to komplety. Nadmieniła jednak, że całkowita wartość nabywanego jednorazowo wyposażenia jako suma poszczególnych elementów wynosi z reguły od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Z wniosku wynikało, że firma, przyjmując takie wyposażenie do magazynu dzierżaw, stanowiącego część systemu wspomagającego zarządzanie przedsiębiorstwem i zintegrowanego z systemem finansowo-księgowym, dzieli je na poszczególne elementy rusztowań i szalunków. Tylko taki system pozwala jej na elastyczne zarządzanie wydzierżawianym sprzętem. Spółka podkreśliła, że nie wydzierżawia rusztowania jako kompletnej konstrukcji. Za każdym razem bowiem w zależności od potrzeb klienta składa się ona z różnej ilości poszczególnych elementów.

Po zakończeniu umowy elementy wracają do magazynu i można je znów w dowolnej innej konfiguracji wydzierżawić w zależności od zamówienia. Podatniczka uważała, że poszczególne elementy rusztowań i szalunków nie mogą stanowić środka trwałego, bo każde z osobna nie są zdatne do samodzielnego wykorzystania. Nie mogą również spełniać ustawowej definicji środka trwałego jako gotowe zestawy. W konsekwencji spółka uważała, że wydatki na nabycie elementów rusztowań i szalunków stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

Innego zdania był jednak fiskus. Uznał, że nabyte w działalności gospodarczej elementy rusztowań i szalunków budowlanych można pogrupować w dowolne zestawy o różnej wielkości i w konsekwencji o różnej wartości. Inaczej mówiąc, jako taki zbiór mogą stanowić środek trwały. Zdaniem urzędników jeżeli wartość danego kompletu na potrzeby konkretnej budowy przekracza 3500 zł (składnik majątku wprowadzony do ewidencji środków trwałych, przy czym dziś limit to 10 tys. zł), to koszty może rozliczać, ale przez amortyzację.

Fiskus stwierdził tylko, że gdy wartość początkowa danego kompletu nie przekraczała 3500 zł, to podatnik ma możliwość wyboru, tj. wydatki zaliczyć bezpośrednio do kosztów, ewentualnie uznania go za środek trwały i dokonywania jednorazowej amortyzacji bądź dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m ustawy o CIT.

Spółka nie zgodziła się z taką wykładnią przepisów i miała rację. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu za nieprawidłową uznał koncepcję fiskusa, że skarżąca wynajmuje „komplety szalunków". Tymczasem to nie spółka, ale sam dzierżawca składa właściwe dla jego potrzeb komplety z wydzierżawianych elementów. Dzierżawca zwraca poszczególne elementy szalunków, a nie użytkowany komplet. Jak tłumaczył WSA, istotne jest też, że skarżąca nigdy nie dokonywała zakupów „kompletnych szalunków i rusztowań", lecz zawsze pojedynczych. Sąd zauważył, że rusztowanie to konstrukcja tymczasowa służącą do wielokrotnego użytku składająca się z wielu elementów.

Ostatecznie stanowisko podatniczki potwierdził NSA. Jak tłumaczył sędzia NSA Tomasz Zborzyński, spółka nabywa rzeczy niskocenne. Sporne obiekty nie mają charakteru zbiorczego. W ocenie sądu w opisanym stanie faktycznym jest to zbiór odrębnych rzeczy. Fiskus nie ma racji, że jest to całość, którą można uznać za środek trwały. Dlatego proponowany przez spółkę sposób rozliczania kosztów był prawidłowy. Wyrok jest prawomocny.

Sygnatura akt: IIFSK 3128/17