Podatnik kupił w lipcu 2006 r. samochód osobowy dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Wprowadził go do ewidencji środków trwałych. W listopadzie 2006 r. samochód uległ zniszczeniu. Ponieważ jego naprawa była nieopłacalna ekonomicznie, podatnik zdecydował o postawieniu go w stan likwidacji. Fizyczna likwidacja jednak nie nastąpiła. Samochód został wycofany z ewidencji. Jego wrak przyjęto na stan magazynowy. Stratę z likwidacji podatnik zaliczył do kosztów w roku, w którym miał miejsce wypadek drogowy.

Urząd skarbowy przypomniał, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o PIT nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody te nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Jednak likwidacja środka trwałego to nie samo wycofanie z ewidencji środków trwałych, ale jego fizyczna likwidacja poprzez sprzedaż wraku samochodu lub złomowanie. Samo wycofanie z ewidencji nie może decydować o zaliczeniu straty z likwidacji środka trwałego do kosztów w dacie wycofania. Strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym ten środek trwały zostanie fizycznie zlikwidowany. Wysokość straty z likwidacji będzie stanowić niezamortyzowana wartość netto środka trwałego – interpretacja Urzędu Skarbowego w Dębicy z 8 sierpnia 2007 r. (PO I 415/37/2007).

Spółka zatrudniała przedstawiciela handlowego, który pobierał od klientów pieniądze za sprzedane towary. Gotówkę tę sobie przywłaszczył. Spółka pozwała go do sądu. Nie miała jednak pewności, czy strata powstała w wyniku kradzieży utargów wynikających z faktur VAT dokumentujących sprzedaż przez pracownika firmy jest kosztem podatkowym. Organ podatkowy stwierdził, że w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT są wymienione straty, które nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Jednak wśród nich nie ma strat w środkach obrotowych (w tym gotówki), co nie oznacza, że w każdym wypadku stratę taką można zaliczyć do kosztów. Ustawy nie rozstrzygają tego problemu wprost, trudno też znaleźć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi stratami a przychodem.

„Z zasady poniesione wydatki na nabycie środków obrotowych mają na celu osiągnięcie przychodów. Jeżeli więc faktycznie poniesiono straty – mimo prowadzenia racjonalnych działań w ramach działalności gospodarczej lub straty te poniesione zostały w wyniku zdarzeń losowych (...) oraz są właściwie udokumentowane i nie mają związku z nadużyciami (...) lub zaniedbaniem podatnika (brak nadzoru i odpowiedzialności), mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Ocena tego kosztu ma jednak charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów”. W tym wypadku strata powstała w wyniku kradzieży utargów przez pracownika spółki nie została uznana za koszt podatkowy – interpretacja Podlaskiego Urzędu Skarbowego z 7 lutego 2007 r. (PO-II/443/86/BŚ/06).

Dla udokumentowania likwidacji towarów handlowych nieprzedstawiających już wartości handlowej ze względu na utratę terminów przydatności do spożycia należy sporządzić protokół z fizycznej ich likwidacji. „Protokół powinien odzwierciedlać ilość, rodzaj, wartość oraz okoliczność likwidacji towarów handlowych (...) Protokół strat powinien zawierać spis zniszczonych towarów wycenionych w cenach ewidencyjnych netto oraz odzwierciedlać poszczególne przypadki w dacie zdarzenia. Z protokołu powinno wynikać, czy strata wynikła z winy podatnika, czy może z innych powodów (wyrok NSA z 7 sierpnia 2001 r., III SA 2041/00). Ponadto strata powinna zostać prawidłowo zaksięgowana w podatkowej księdze przychodów i rozchodów”. Po stwierdzeniu jej powstania podatnik powinien na podstawie protokołu szkód sporządzić odpowiedni dowód księgowy ze wskazaniem wysokości straty, który jest podstawą zapisów w księdze podatkowej. Jeśli straty w towarach są kosztem podatkowym, trzeba zrobić korektę zapisów w księdze – interpretacja Urzędu Skarbowego w Goleniowie z 25 stycznia 2007 r. (PB/415/KA/5/2007).