Przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w modelu tzw. dropshippingu. Płaci podatek liniowy i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasową. Przedsiębiorca zajmuje się pośrednictwem handlowym przez aukcje internetowe, stronę internetową oraz portale ogłoszeniowe. Przedsiębiorca zbiera zamówienia przez te aukcje, inkasuje wpłaty od kupujących, tj. przelewy bankowe na rachunek działalności gospodarczej oraz przesyła zamówienia do producentów sprzętu. Po otrzymaniu zapłaty za przedmiot zagraniczny sprzedawca (producent) realizuje wysyłkę z własnych magazynów bezpośrednio do kupującego. W ten sposób towar nigdy nie trafia do przedsiębiorcy, przez co nie jest on jego właścicielem i nie ma do niego żadnych praw. Towar trafia bezpośrednio do klienta, który od chwili zamówienia sprzętu jest jego właścicielem. Po zakupie towaru klient przelewa na konto przedsiębiorcy kwotę, w której zawarta jest cena zakupu towaru oraz prowizja przedsiębiorcy. Przedsiębiorca odlicza sobie prowizję za pośrednictwo i przelewa pozostałą kwotę producentowi (sprzedawcy). Producent, wraz z wysyłką towaru, wystawia rachunek bezpośrednio na dane kupującego – indywidualnego klienta. Z kolei za wykonaną usługę pośrednictwa przy zakupie przedsiębiorca wystawia rachunek na wysokość różnicy wpłaconej kwoty i kwoty przelanej producentowi (sprzedającemu) za zakup towaru w imieniu klienta. Jak należy rozliczyć PIT od tej transakcji? Czy- przychodem z tytułu usług dropshippingu jest uzyskana od klientów prowizja (marża)? Czy wystawione za usługę rachunki stanowią wystarczającą podstawę do wyliczenia prowizji i wpisu do podatkowej księgi? – pyta czytelnik.

Ustawa o PIT wymienia różne źródła przychodów, a wśród nich m.in. pozarolniczą działalność gospodarczą (w art. 10 ust. 1 pkt 3).

Czytaj też:

Prowizja uzyskana przez pośrednika nie podlega podatkowi u źródła

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników sprzedających towary i usługi opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W analizowanej prawie przedsiębiorca jedynie pośredniczy w sprzedaży towarów handlowych (nie sprzedaje ich we własnym imieniu i nie jest ich właścicielem). Przychodem uzyskanym z tego tytułu jest wartość prowizji, którą jest różnica między kwotą przelaną na konto bankowe przedsiębiorcy od klienta a kwotą przekazaną przez niego dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Dowody księgowe

Szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia ministra finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (dalej: rozporządzenie).

Stosownie do § 11 ust. 3 rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1) faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

2) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o PIT, zawierające co najmniej:

a) datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,

b) wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z płatnościami dokonanymi bez pośrednictwa rachunku płatniczego,

c) wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,

d) podpis osoby sporządzającej dokument, lub

3) inne dowody, wymienione w § 12 i 13, stwierdzające fakt przeprowadzenia operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zrozumiale i po polsku

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała. Dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, to podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po kursie obowiązującym w dniu przeprowadzenia operacji, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o PIT. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 11 ust. 4 rozporządzenia).

Inne dowody

Zgodnie z § 12 rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

1) dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

2) noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

3) dowody przesunięć;

4) dowody opłat pocztowych i bankowych;

5) inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia.

Jak wykazać otrzymane kwoty

Dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna więc być, co do zasady, faktura bądź rachunek. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że za wykonaną usługę pośrednictwa przy zakupie przedsiębiorca wystawia rachunek na wysokość różnicy wpłaconej kwoty i kwoty przelanej producentowi (sprzedającemu) za zakup towaru w imieniu klienta. Przychodem z tytułu usług dropshippingu jest uzyskana od klientów prowizja (marża). Wystarczającą podstawą do wyliczenia prowizji i wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów są rachunki wystawione za wykonaną usługę.

Zaprezentowane stanowisko podzielają organy podatkowe (interpretacja dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 lipca 2019 r., 0112-KDIL3-3.4011.203.2019.3.MC).

Autor jest doradcą podatkowym

Podstawa prawna: art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.)

rozporządzenie ministra finansów z 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2019 r., poz. 2544)