We wtorek Naczelny Sąd Administracyjny bardzo ważny wyrok dla dystrybutorów i producentów słodkich napojów objętych opłatą od środków spożywczych – zwanej też cukrową czy podatkiem od cukru.

Sprawa dotyczyła producenta m.in. dosładzanych napojów bezalkoholowych – energetyzujących i witaminowo-mineralnych. We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że częściowo ich produkcja odbywa się na zlecenie firm zewnętrznych. Wskazała, że jeden z napojów energetyzujących – zawierający nie tylko cukry podlejące opłacie, ale także objęte nią kofeinę oraz taurynę – jest zamawiany u niej przez właściciela znanej sieci stacji benzynowych. Napój to jego marka własna. Firma tłumaczyła dalej, że od pewnego czasu jego dystrybucją po stacjach benzynowych zamawiającego zajmować się będzie pośrednik. To on jako dystrybutor będzie bezpośrednim kupującym i widniał na fakturach sprzedaży jako nabywca.

Niemniej spółka podkreśliła, że napój będzie dostępny tylko i wyłącznie w punktach sprzedaży detalicznej zamawiającego. Dystrybutor – pomimo własnej sieci sklepów detalicznych – nie będzie go oferował w sprzedaży detalicznej. Dopiero sprzedając towar zamawiającemu lub wskazanym przez niego firmom, dystrybutor dokona sprzedaży do punktów, w których będzie prowadzona sprzedaż detaliczna. Spółka zapytała, czy jako producent będzie zobowiązana do uiszczenia opłaty cukrowej.

Ku zaskoczeniu spółki fiskus odpowiedział, że tak. Tłumaczył, że będzie ona producentem napoju podlegającego opłacie. Co istotne, sprzeda go dystrybutorowi, który prowadzi jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową napojów. W takiej sytuacji na producencie będzie ciążył obowiązek uiszczenia opłaty od środków spożywczych, bo dokona wprowadzenia napoju na rynek krajowy.

Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. Najpierw rację przyznał jej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. A ostatecznie przegraną fiskusa przypieczętował NSA. Nie kwestionował, że dystrybutor prowadzi sprzedaż hurtową i detaliczną. Niemniej w spornej sprawie nie prowadzi on sprzedaży detalicznej towarów objętych opłatą cukrową. Między firmami jest umowa wyłączająca z działalności detalicznej dystrybutora ściśle określone napoje, które były objęte wnioskiem spółki. A zdaniem sądu nie można nakładać obowiązku opłaty na dystrybutora – niejako pośrednika – za wszystkie sprzedawane produkty, gdy sporny napój będzie dalej przekazywany finalnie do sprzedaży detalicznej. Skoro dystrybutor nie dokonuje sprzedaży detalicznej spornego napoju podlegającego opłacie cukrowej, lecz go odsprzedaje zamawiającemu – to jak tłumaczył sędzia NSA Dominik Gajewski – nie sposób uznać, że skarżąca jako jego producent i jednocześnie sprzedawca do tego dystrybutora jest obowiązana do zapłaty daniny. I nie ma znaczenia, że dystrybutor prowadzi incydentalną, a nawet nie, sprzedaż detaliczną innych napojów, które mogą być objęte podatkiem cukrowym. Wyrok jest prawomocny.

Sygnatura akt: III FSK 92/23