Skarbówka w końcu ustępuje w sprawie rozliczeń dofinansowania do pracowniczych wakacji. Minister finansów przyznał, że świadczenia urlopowe mogą być kosztem uzyskania przychodów także w firmach zatrudniających 20 lub więcej osób. Przekonało go korzystne dla podatników orzecznictwo sądowe.
O zasadach przyznawania świadczenia urlopowego mówi ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Mogą je wypłacać te przedsiębiorstwa, które zatrudniają mniej niż 20 pracowników (w przeliczeniu na pełne etaty) i nie tworzą zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
Gdy w firmie nie ma funduszu
Zrezygnować z funduszu socjalnego mogą też przedsiębiorstwa, które zatrudniają 20 lub więcej pracowników. Ustawa o funduszu nie przewiduje jednak w takiej sytuacji wypłaty świadczenia urlopowego.
Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT stanowią, że może ono być kosztem uzyskania przychodów wtedy, gdy zostało wypłacone zgodnie z ustawą o funduszu. Powołując się na te regulacje, skarbówka długo nie zgadzała się na odliczanie świadczeń w większych firmach.
Sądy po stronie przedsiębiorców
Przegrywała jednak w sądach. Warto przyjrzeć się sprawie rozpatrywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. II FSK 1049/12).
Wniosek o interpretację złożyła spółka z o.o. zatrudniająca około 60 osób. W zakładowym układzie zbiorowym pracy zrezygnowała z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Utworzyła za to fundusz na cele socjalno-bytowe. Jego środki przeznacza na dofinansowanie wypoczynku pracowników, kierując się regulacjami o świadczeniach urlopowych (m.in. upoważniony jest każdy, kto korzysta przynajmniej z 14 dni urlopu).
Spółka chciała zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych. Skarbówka się nie zgodziła, ale NSA przyznał rację firmie. Podkreślił, że ustawa o CIT daje możliwość zaliczenia świadczeń urlopowych do kosztów. Nie wskazuje przy tym, aby źródłem ich finansowania mógł być tylko zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.
Przesłanką zaliczenia do kosztów jest tylko wypłacanie ich zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Prowadzi to do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ale nie z jego środków.
Dlaczego niektórzy
Na ten wyrok powołano się w interpelacji poselskiej nr 32617/2015. Zapytano w niej, dlaczego fiskus zgadza się na rozliczanie świadczeń w kosztach uzyskania przychodów tylko w niektórych przedsiębiorstwach.
Minister finansów podkreślił, że pieniądze wypłacane przez pracodawców, którzy nie utworzyli funduszu (chociaż zatrudniają ponad 20 osób), nie mogą być w świetle przepisów traktowane tak jak świadczenia urlopowe. Mogą jednak być kosztami uzyskania przychodów na ogólnych zasadach, jako wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.
Opinia dla „Rz"
Paweł Nocznicki , doradca podatkowy, menedżer w kancelarii Stone & Feather
Skarbówka ostatnio złagodziła swoje stanowisko w sprawie wydatków na pracowników. Zgadza się na ich rozliczanie w kosztach uzyskania przychodów nawet wówczas, gdy dotyczą nie tylko zatrudnionych osób, ale także członków ich rodzin (np. w wypadku imprez integracyjnych). Słusznie, bo przecież pracodawca po to inwestuje w załogę, aby lepiej wykonywała swoje obowiązki. Dzięki temu ma szansę na osiągnięcie większych przychodów z działalności gospodarczej. Odpowiedź ministra finansów w sprawie rozliczania świadczeń urlopowych wpisuje się w ten trend. Oczywiście nie jest to wiążąca dla urzędów interpretacja ogólna, na pewno jednak powinna pomóc w ewentualnych sporach. Miejmy nadzieję, że już nie będzie do nich dochodziło.
