Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 21 maja 2013 r. (I SA/Kr 340/13).

Stan faktyczny

Do obowiązków podatnika należy m.in. tworzenie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Są to m.in. prezentacje biznesowe i multimedialne, koncepcje, projekty oraz warianty rozwoju. We wniosku o interpretację ich autor podkreślił, że projekty w formie elektronicznej są oryginalnym przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Zgodnie z umową o pracę prawa autorskie do tych utworów nabywa jego pracodawca.

Umowa nie rozstrzyga jednak, jaka część wynagrodzenia jest wynagrodzeniem z praw pokrewnych. W tym zakresie pracownik prowadzi samodzielne notatki, na podstawie których składa pracodawcy oświadczenie, jaka kwota wynagrodzenia dotyczy praw autorskich.

Wnioskodawca spytał, czy obliczona w ten sposób część wynagrodzenia jest wynagrodzeniem twórcy, do którego mają zastosowanie 50 proc. koszty uzyskania przychodów. Fiskus odpowiedział, że nie. Jego zdaniem do zastosowania preferencyjnych kosztów konieczne jest dokładne wyróżnienie tej części wynagrodzenia, która związana jest z pracami objętymi prawami autorskimi. To zróżnicowanie musi wynikać z umowy o pracę.

Rozstrzygnięcie

Podatnik zaskarżył interpretację i wygrał. Krakowski sąd administracyjny zauważył, że na poparcie swego stanowiska skarżący powołał wiele interpretacji indywidualnych w sprawach rodzajowo zbieżnych. Powołał też orzecznictwo sądowe nawiązujące do dokumentowania przez pracownika czasu pracy i dokonywania czynności faktycznych, które takie ewidencjonowanie umożliwiają. Pominięcie przez organ w swojej analizie powołanych przez stronę orzeczeń narusza przepisy procesowe.

Obowiązujący od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 ordynacji podatkowej (dalej: o.p.) wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł. Przepis ten nadaje orzecznictwu sądów walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Komentuje Marcin Grzelecki doradca podatkowy wspólnik w kancelarii Leśnodorski Ślusarek i Wspólnicy

Zasada zaufania do organów podatkowych, wyrażona w art. 121 o.p., na którą wskazał WSA w Krakowie w komentowanym wyroku, nie może być traktowana wyłącznie jako abstrakcyjny postulat wobec tych organów, lecz jako norma prawna, której zastosowanie będzie mieć konkretny wymiar. Jej naruszenie może być wystarczającą podstawą do uchylenia aktu administracyjnego, nawet jeżeli w toku postępowania nie naruszono innych przepisów o.p. (tak np. WSA w Warszawie w wyroku z 10 kwietnia 2006 r., III SA/Wa 1959/04).

Komentowany wyrok służy ujednolicaniu linii interpretacyjnej i bez wątpienia należy go ocenić pozytywnie. Niezależnie od tego, że sąd nie odniósł się do meritum, tj. do ewentualnego obowiązku określenia w umowie o pracę, jaka część wynagrodzenia jest związana z podwyższonymi kosztami. Sąd wskazał na konieczność uwzględniania w procesie wydawania interpretacji orzecznictwa sądów administracyjnych, co z kolei powinno przełożyć się na zapewnienie jednolitości wydawanych interpretacji.

Na problem niespójności interpretacji z innymi interpretacjami, jak również z orzecznictwem administracyjnym wskazują niejednokrotnie sądy w swoich orzeczeniach. Pominięcie przy wydawaniu interpretacji wyroków wydanych w analogicznych sprawach jest naruszeniem art. 14b § 1 w zw. z art. 14e § 1 o.p., a obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądów administracyjnych wypływa pośrednio właśnie z treści tego przepisu.

Skoro bowiem orzecznictwo powinno mieć wpływ na zmianę interpretacji indywidualnej, to również powinno być uwzględniane przy jej wydaniu i nie może być przez organ pominięte z lakonicznym stwierdzeniem, że wyroki zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację (tak np. WSA w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z 1 grudnia 2009 r., I SA/Go 428/09).

—oprac. Aleksandra Tarka