Jak księgować świadczenia socjalne dla pracowników

Czytaj także: Świadczenia pracownicze to nie tylko odzież i napoje

Świadczenia socjalne, służące zaspakajaniu określonych potrzeb pracowników i ich rodzin, mogą wynikać zarówno z kodeksu pracy (mają wówczas charakter fakultatywny, uzależniony od posiadanych przez pracodawcę możliwości i warunków, a zasady ich przyznawania wyznaczają wewnętrzne regulaminy firmowe), jak i ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (cechuje je wtedy obligatoryjny charakter). W tym drugim przypadku, na pracodawcach – zatrudniających według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty – ciąży formalny obowiązek tworzenia zakładowych funduszy świadczeń socjalnych (zfśs). Pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć ww. fundusz (na zasadzie dobrowolności) lub też alternatywnie – wypłacać świadczenie urlopowe. Z tym, że jeżeli liczba pracowników wynosi co najmniej 20 i mniej niż 50 w przeliczeniu na pełne etaty, fundusz tworzony jest na wniosek zakładowej organizacji związkowej (art. 3 ust. 1c i 3 ustawy o zfśs). Pracodawcy zobligowani do tworzenia zfśs mogą tego obowiązku uniknąć poprzez zamieszczenie odpowiednich zapisów o nietworzeniu przedmiotowego funduszu w zawartym ze związkami zawodowymi układzie zbiorowym pracy lub – w razie braku objęcia pracowników układem zbiorowym pracy – regulaminie wynagradzania. Jeżeli u pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie nietworzenia funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.