Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny ?w Białymstoku w wyroku z 27 maja 2014 r. (II SA/Bk 75/14).

Powiatowy inspektor nadzoru budowlanego prowadził w stosunku do skarżącego postępowanie administracyjne w sprawie legalności budynku gospodarczego i szklarni, usytuowanych na jego nieruchomości, podczas którego zobowiązał go do przedłożenia aktualnej decyzji o warunkach zabudowy dla tej inwestycji. W wydanej przez prezydenta miasta decyzji o warunkach zabudowy dla budynku gospodarczego ?i szklarni na podstawie przeprowadzonej analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu określone zostały ?m.in. szczegółowe wymagania w zakresie ochrony i kształtowania ładu przestrzennego dla każdego z budynków. Określając wymagania w zakresie geometrii dachu w odniesieniu do budynku szklarni, organ ustalił, że szklarnia powinna mieć dach jednospadowy o kierunku kalenicy równoległym do ulicy. Ta decyzja – po rozpoznaniu odwołania właściciela sąsiedniej nieruchomości  – została utrzymana w mocy przez samorządowe kolegium odwoławcze (SKO) i stała się ostateczna.

Skarżący złożył w organie I instancji wniosek o zmianę decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla szklarni w zakresie ustalonego wymogu dachu jednospadowego i kierunku kalenicy równoległego do ulicy, wnosząc o zmianę usytuowania dachu z kierunkiem kalenicy prostopadłym do ulicy.

Prezydent miasta, powołując się na art. 155 kodeksu postępowania administracyjnego, orzekł o odmowie zmiany decyzji, wskazując, że dla zmiany decyzji, na mocy której strona nabyła prawo, niezbędne jest spełnienie m.in. przesłanki wyraźnej zgody na zmianę decyzji wyrażonej przez wszystkie strony postępowania. Wobec zaś sprzeciwu jednej ze stron (właściciela sąsiedniej nieruchomości) należało wydać decyzję odmowną. Od  tej decyzji skarżący wniósł odwołanie, jednak SKO utrzymało decyzję w mocy.

Skarżący wniósł skargę do sądu, który skargę oddalił. Wskazał, że zgodnie z art. 155 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Ustawowymi przesłankami zmiany decyzji ostatecznej są tym samym: zgoda strony (stron) postępowania na zmianę decyzji, przy czym chodzi o stronę (strony), o których uprawnieniach lub obowiązkach orzekła decyzja ostateczna, brak przeszkód do zmiany decyzji w przepisach szczególnych oraz uzasadniający zmianę decyzji interes społeczny lub słuszny interes strony. W  omawianej sprawie  te  przesłanki nie zaistniały. Można bronić poglądu, że brak zgody innych niż skarżący (inwestor) stron postępowania (tu: sąsiad) na zmianę decyzji w sprawie warunków zabudowy nie musiał być przesądzający. Nie można bowiem innych niż inwestor uczestników takiego postępowania uznawać za tych, o czyich prawach lub obowiązkach orzekła decyzja. Jednak nawet wówczas nie można byłoby o żądanej zmianie decyzji orzec, zważywszy na szczególne zasady wydawania takiej decyzji, niepozostawiające organowi decyzyjnemu jakiegokolwiek luzu decyzyjnego, a w konsekwencji niepozwalające na uznaniowe wprowadzenie jakichkolwiek zmian do decyzji.

Komentarz eksperta:

Anna ?Główka, radca prawny ?w warszawskim ?biurze Rödl & Partner

Określenie parametrów zabudowy dla budynku gospodarczego i szklarni skarżącego, w tym geometrii dachu szklarni, której parametry chciał  skarżący inaczej określić, nastąpiło w decyzji (ostatecznej) o warunkach zabudowy, wydanej ?na jego wniosek. Decyzja ta wydana została ?w reżimie procedury przewidzianej ustawą ?z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która w sposób ścisły i bezwzględnie wiążący organ określa zasady ustalania parametrów zabudowy. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia określonych w tym przepisie warunków. Decyzję poprzedza analiza funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, której wyniki stanowią uzasadnienie m.in. dla rozstrzygnięcia o wiążących ustaleniach dla działki objętej wnioskiem w zakresie: obowiązującej linii nowej zabudowy, wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, szerokości elewacji frontowej, wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, geometrii dachu (wyrok WSA w Poznaniu ?z 11 grudnia 2009 r., II SA/Po 530/09). Stąd ?w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd ?o związanym charakterze decyzji o warunkach zabudowy, tj. takim, który nie pozostawia organom swobody przy ustalaniu warunków zabudowy obejmujących poszczególne parametry, których określenie powinno nastąpić w sposób stanowczy ?i konkretny (wyrok NSA z 12 października 2010 r.,?II OSK 1542/09) .

Ponieważ decyzja stała się ostateczna, jej zmiana w sposób, jakiego żądał skarżący, mogła nastąpić jedynie w trybie nadzwyczajnym, przewidzianym ?w art. 155 k.p.a. Jednak w orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest pogląd, że przepis art. 155 k.p.a. może mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do decyzji ?o charakterze uznaniowym, a nie do decyzji tzw. związanych, wydawanych na podstawie przepisów niedających organowi żadnego luzu decyzyjnego (np. wyrok NSA z 9 sierpnia 2013 r., II OSK 756/12). Dlatego zmiana określonych w decyzji ?o warunkach zabudowy parametrów zabudowy uzasadniona potrzebą inwestora  odmienną od wymagań wynikających z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu jest niedopuszczalna – jako równoznaczna ?z określeniem wymagań zabudowy wbrew wynikającej z przepisów szczególnych procedury ich ustalania.